ΕΡΕΥΝΑ ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΠΟΖΙΚΑΣ
Με την καταδίκη της χώρας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο να επαπειλείται λόγω της απουσίας θεσμικού πλαισίου προστασίας της περιοχής NATURA του Κυπαρισσιακού Κόλπου ενώ το προηγούμενο σχέδιο Π.Δ είχε επιστραφεί από το ΣτΕ με πλήθος παρατηρήσεων ως προς τη νομιμότητα των ρυθμίσεών του, το νέο σχέδιο ΠΔ (1) από το Υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας που χαρακτηρίζει την περιοχή ως «Περιοχή Προστασίας της Φύσης» καθορίζοντας χρήσεις γης, όρους και περιορισμούς δόμησης αποδεικνύει την αδυναμία θέσπισης κανόνων δεκαετίες τώρα από τους αρμοδίους με αποτέλεσμα μια ολόκληρη χώρα να σύρεται στα Ευρωπαικά δικαστήρια.
Οι ενστάσεις της τοπικής κοινωνίας θα ληφθούν υπόψη καθώς το υπουργείο φαίνεται ότι μετά το βάρος της κατακραυγής των τοπικών κοινωνιών θα προχωρήσει σε διορθώσεις οι οποίος όμως στηρίζονται όπως αναφέρουν οι Δήμοι σε πρόχειρα επιστημονικά δεδομένα της πρώτης Ειδικής Περιβαλλοντικής μελέτης (ΕΠΜ), με αποτέλεσμα η περιοχή με τον χαρακτηρισμό της ως «περιοχή προστασίας της φύσης»,να μην γνωρίζει τι μέλλον του επιφυλλάσσουν οι υπηρεσίες της Ε.Ε. που ανά πάσα στιγμή στιγματίζουν ποικιλοτρόπως και αδιακιολόγητα την χώρα μας. Άραγε τι θα συμβεί να καταδικαστεί η χώρα και θεσπιστούν αυστηρά μέτρα αποτελώντας νομικό οχύρωμα για άλλες περιοχές της χώρας που μετατράπηκαν σε ζώνες Natura χωρίς μελέτες;
ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΕΥΘΥΝΕΣ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΕΣ
Η ρύθμιση αυτή της οποίας οι αγνές προθέσεις «ήπιας ανάπτυξης» και «χρυσής τομής» μεταξύ ανάπτυξης και περιβαλλοντικής προστασίας ήδη αμφισβητούνται από μερίδα του τύπου, ακούγεται ασφαλώς καλύτερη από την προηγούμενη με βάση την οποία επιχειρείται κυριολεκτικά ιδιωτική πολεοδόμηση στις αμμοθίνες (!) με τους γενικούς όρους της εκτός σχεδίου δόμησης!
Είναι όμως άραγε ικανή να άρει τις τοπικές συγκρούσεις ανάμεσα σε οργανώσεις κατοίκων και περιβαλλοντικές οργανώσεις από τη μιά πλευρά και από την άλλη της τοπικής αυτοδιοίκησης που θεωρούσε ( και ίσως να συνεχίσει να θεωρεί) οτι χρειάζεται πάση θυσία ανάπτυξη στην περιοχή;
Γιατί άραγε η προστασία αν και διαφυλάττει το φυσικό και πολλές φορές πολιτιστικό κεφάλαιο μιας περιοχής (για να μη μιλήσουμε για ευρύτερα εδαφικό κεφάλαιο) καταστρατηγείται βάναυσα σε εποχές κρίσης, με τις ευλογίες ή την ανοχή τοπικών φορέων και κοινωνικών ομάδων; Είναι δυνατόν η προστασία της φύσης να επιβάλλεται άνωθεν ή μήπως απαιτείται η καλλιέργεια συναντίληψης και κοινής γνώσης για το πώς αρθρώνονται το φυσικό με το δομημένο περιβάλλον αλλά και για τους νέους τρόπους «πράσινης υποδομής» που βασίζονται στη διατήρηση της βιοποικιλότητας και στην απόδοση των οικοσυστημικών υπηρεσιών;
«Τα προβλήματα δεν επιλύονται με τον ίδιο τρόπο σκέψης που τα δημιούργησε» έλεγε ο Einstein... Το ζήτημα είναι, λοιπόν, πρωτίστως γνωστικό. Προκειμένου να βρει κανείς το σημείο σύγκλισης «προστασίας-ανάπτυξης», αυτή τη χρυσή τομή που επικαλείται ο Αν. Υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας, απαιτείται συναντίληψη αλλά και κοινή γλώσσα για το τι σημαίνει προστασία, για το τι σημαίνει ήπια ανάπτυξη και οικοανάπτυξη, ειδικά βέβαια και κατά προτεραιότητα σε ευαίσθητες και προστατευόμενες περιοχές, για το τι σημαίνει, τέλος, «πράσινη υποδομή» (green infrastructure).
ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΜΑΣ
ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΜΑΣ
Στην Ελλάδα, παρά τις προσπάθειες του επιστημονικού αλλά και επαγγελματικού κόσμου να διαδώσει την έννοια της «οικολογικής δόμησης» ή της «αειφόρου δόμησης», της οικοανάπτυξης ή της οικογειτονιάς, πολύ λίγο αυτές έχουν γίνει κατανοητές από τους εργολάβους, τους μελετητές αλλά και ευρύτερα από το κύκλωμα του σχεδιασμού- κατασκευής.
Κι αυτό γιατί, παρά τη διεθνή πρακτική και τα πολλαπλασιαζόμενα εφαρμοσμένα σχέδια τέτοιων αναπτύξεων, κανείς δεν προέβλεψε στην Ελλάδα να κατοχυρώσει κριτήρια περιβαλλοντικής ποιότητας και αειφορίας στις νέες οικιστικές αναπτύξεις και όχι μόνο σε προστατευόμενες περιοχές αλλά γενικότερα στην εκτός σχεδίου δόμηση. Κανείς δεν προέβλεψε ή δεν τόλμησε να θεσμοθετήσει την οικολογική δόμηση και την οικιστική ανάπτυξη με κριτήρια περιβαλλοντικής ποιότητας! Όλες οι περιορισμένες, ομολογώ, προσπάθειες αρμόδιων φορέων, όπως για παράδειγμα του ΚΑΠΕ, έπεσαν στο κενό.
Και όμως η εμπειρία και τα εργαλεία υπάρχουν! Όπως αναφέρει η καθηγήτρια κα Στέλλα Κυβέλου που ασχολείται με την πράσινη ανάπτυξη, αναφέρει σαν παράδειγμα τη μορφοποιημένη από το 2010 μέθοδο "HQE Aménagement" που εκδόθηκε ως Οδηγός δόμησης και οικιστικής ανάπτυξης από την Ένωση HQE για την υψηλή περιβαλλοντική ποιότητα, στη Γαλλία. Πρόκειται για μια ρεαλιστική και φιλόδοξη μεθοδολογία που βασίζεται στην ανατροφοδότηση από συγκεκριμένα επιχειρησιακά σχέδια ανάπτυξης. H προσέγγιση είναι θεματική: περιγράφει τους στόχους που επιδιώκονται στο πλαίσιο μιΑς αειφόρου οικιστικής ανάπτυξης με 17 θεματικές που ομαδοποιούνται σε τρεις μεγάλες ομάδες: στην εδαφική ανάλυση (συνοχή και εναρμόνιση της αναπτυσσόμενης περιοχής σε σχέση με την υπάρχουσα αστική ζώνη αλλά και με όλα τα άλλα χωρικά επίπεδα).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου