Φωτογραφία του ζωγράφου φωτογράφου Κωνσταντίνου Γεωργίου Δαλακούρα, απεικονίζεται η οικογένεια Παναγιώτη και Αγγελικής Γιαννοπούλου (Αμπατζή) και τα τέκνα τους Ηλίας (Πατέρας του Παναγιώτη Γιαννόπουλου), Σταμάτα, Ιωάννης και Νικόλαος. Όρθιος ο Μιχαήλ Μπρούστης. Κυπαρισσία 1904.
Ολοκληρώνοντας το φθινοπωρινό μας αφιέρωμα στη μνήμη του Παναγιώτη Ηλία Γιαννόπουλου, παρουσιάζουμε σήμερα μέρος του άρθρου με τίτλο «ζενερίκ, σχέδια για το παρελθόν/σχέδια για το μέλλον» του Γιώργου-Ίκαρου Μπαμπασάκη, δημοσιευμένο στο λογοτεχνικό περιοδικό «δ», «διαβάζω», (μηνιαία επιθεώρηση βιβλίου), τεύχος 529, Μάϊος 2012, σελ. 30, για το Θανάση Βαλτινό και τον Παναγιώτη Γιαννόπουλο… καλή σας ανάγνωση…
“Τράφηκα από την ποίηση, ανατράφηκα με την ποίηση, συναναστράφηκα την ποίηση όπου τη βρήκα (η ποίηση δε βρίσκεται πάντα στα βιβλία με τα ποιήματα)”, Ζ. Λορεντζάτος, Collectanea, σ. 544
…Βγαίνουμε στην Παλιά Πόλη, τραβάμε για το τσιπουράδικο, πετυχαίνουμε μία μεγάλη παρέα, πρωτοστατεί ο θείος Παναγιώτης, ένα Βαλτινός μπορχεσιανός όπως το κλίμα και το σχέδιο στον Τελευταίο Βαρλάμη (του Θανάση Βαλτινού) ένας Ειρηναίος Φούνες της Πελοποννήσου σωσμένος, λυτρωμένος και λυτρωτικός. Ένας ξεναγός στο χρόνο, ένα μυαλό κρύσταλλο όπου είναι καταγεγραμμένα και διαρκώς αναδιευθετούνται και προσφέρονται, σε όποιον τα ζητεί, μύρια και μύρια μικροσυμβάντα αλλά και περιπέτειες, μύριες και μύριες ανθυποστιγμές αλλά και φέτες μεγάλες της νεοελληνικής ιστορίας.
Όπερα Garnier, Ηλίας, Πόπη, Παναγιώτης και Νίκη Γιαννοπούλου. Παρίσι, Χριστούγεννα 1997.
«Στην Άνω Πόλη της Κυπαρισσίας, προπολεμικά υπήρχαν εφτά φούρνοι…», θυμάται ο Παναγιώτης Γιαννόπουλος, γεμίζοντας γενναιόψυχα το ποτήρι μου με κρασί κεχριμπαρένιο, σ’ αυτό το μια σταλιά μέρος, «εφτά, ναι, εφτά όπου σήμερα κανένας…». Και παίρνει να μας ιστορεί με απίθανες λεπτομέρειες την ιστορία ενός εκάστου. Τα πάντα είναι καταγεγραμμένα ανεξίτηλα στο μυαλό του, δεν λείπει το παραμικρό πετραδάκι, όλα είναι εδώ. Μιλάει με γεωγραφικούς όρους («βορειοδυτικώς της βρύσης, μοίρες είκοσι δύο, και δεκατέσσερα μέτρα από το δέντρο ήταν τότε η κατοικία…»), αλλά και με ιστορικούς, κοινωνικούς, πολιτικούς, ποιητικούς. Με μίαν ακρίβεια που, επιμένω, θυμίζει Μπόρχες και Βαλτινό.
Στρίβεις στη γωνία και, όχι και τόσο αναπάντεχα, σου γνέφει η ποίηση. Το τραπέζι, και πάλι στρωμένο. Ένα ποτήρι για τον θείο Παναγιώτη Γιαννόπουλο. Από μένα, κερασμένο...
Μαρούσι, 17 Απριλίου 2012
Υ.Γ. Σημαντικό μέρος των φωτογραφιών που χρησιμοποιήθηκαν στο αφιέρωμα αυτό προέρχονται από το Λεύκωμα με τίτλο «Φωτογραφικές μνήμες της Κυπαρισσίας», που εξέδωσε ο Μορφωτικός – Εκπολιτιστικός Σύλλογος Κυπαρισσίας (Μ.Ε.Σ.Κ.) το 2002.
Μέλος της επιτροπής πολιτών που συστήθηκε για την έκδοση του σημαντικού αυτού λευκώματος υπήρξε και ο Παναγιώτης Γιαννόπουλος (Αμπατζής), ο οποίος και προσέφερε σημαντικό μέρος του προσωπικού του φωτογραφικού αρχείου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου