ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Αγαπητέ φίλε, συμπατριώτη, η είδηση του ξαφνικού και αδόκητου θανάτου σου μας αιφνιδίασε, σκόρπισε ανείπωτη θλίψη, στενοχώρια, λύπη, πένθος στην οικογένεια σου, στους συγγενείς, στους φίλους.
Σήμερα μαζευτήκαμε, συγγενείς φίλοι συγχωριανοί, στην εκκλησία του χωριού μας, στο Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου, που η έγνοια σου να αναδειχτεί σε μια εκκλησία αντάξια των προγόνων μας ήταν συνεχής, καθημερινή, να σου απευθύνουμε το τελευταίο αντίο, το ύστατο χαίρε.
Είμαι σίγουρος πως πολλές εκατοντάδες άνθρωποι από πολλά μέρη της Ελλάδας θα ήθελαν, θα είχαν, την επιθυμία, τη θέληση, να είναι εδώ σήμερα, να σε αποχαιρετήσουν, να προσκυνήσουν τη σωρό σου, να βάλουν ένα λουλούδι, να ακουμπήσουν το φέρετρο, να σ ευχαριστήσουν για την ανεκτίμητη προσφορά σου, οι συνθήκες όμως δεν τους το επιτρέπουν.
Νοερά η σκέψη, το βλέμμα αυτών των ανθρώπων είναι ανάμεσα μας κοντά σου, δίπλα σου, κοιτάζουν την γαλήνια, ήρεμη μορφή σου.
Σε μένα έλαχε ο κλήρος να σε αποχαιρετήσω να πω 2 λόγια καρδιάς εκ μέρους ΟΛΩΝ των συμπατριωτών, οι λέξεις φτιάχνουν ένα κόμπο στο λαιμό. δυσκολεύονται να βγουν. Όσο και προσπαθήσω να εκφωνήσω ένα λόγο που θα περιγράφει την έντονη προσωπικότητα σου, όσα και όποια λόγια και να ταιριάξω θα σε αδικήσουν, κρίνε με. Λοιπόν, με επιείκεια.
Οι πρόγονοί μας από αρχαιοτάτων χρόνων πίστευαν πως τους άξιους ανθρώπους οφείλουμε να τους τιμούμε. Ο Περικλής ο Αθηναίος πολιτικός, ρήτορας και στρατηγός των Αθηναίων, ο θεμελιωτής της Δημοκρατίας στον επιτάφιο αναφέρει " οίς γάρ αρετής αθλα μέγιστα κείνται τήδε και άριστοι άνδρες αναφύονται" ΄Δηλαδή η αρετή, η τιμιότητα και η προσφορά, πρέπει να βραβεύονται γιατί όπου βραβεύεται η αρετή, εκεί ξεφυτρώνουν άριστοι άνθρωποι.
Αγαπητοί πατριώτες, φίλοι και συγγενείς, ο Αμβρόσιος, ναι, ήταν άξιος άνθρωπος η απώλεια του είναι δυσαναπλήρωτη , καθοριστική για το παρόν και το μέλλον της μικρής μας κοινωνίας, σήμερα χάσαμε ένα σπουδαίο άνθρωπο, ένα επιστήμονα, ένα δημιουργικό άνθρωπο που το μέγεθός του δεν μετριέται, το κενό που αφήνει μεγάλο , θα λείψει από την οικογένεια του , θα λείψει απ΄ όλους μας.
Ο Αμβρόσιος γεννήθηκε στην Αυλώνα, το 1950, γιος του Αριστείδη Καρατζά και της Αμυγδαλίας, το γένος Καραμπεσύνη, είχε άλλα 4 αδέλφια τον Θέμη που και αυτός έφυγε πρόωρα, την Ευγενία , την Ελένη και την Ντίνα.
Τα πρώτα του γράμματα τα έμαθε στο Δημοτικό Σχολείο του γενέθλιου τόπου, Γυμνάσιο πήγε στην Κυπαρισσία.
Σπούδασε στη Σχολή Οικονομικών και Εμπορικών Επιστημών ΑΣΟΕΕ , στο Τμήμα Διοίκησης Επιχειρήσεων.
Στην επαγγελματική του πορεία διακρίθηκε, έφθασε στη κορυφή της ιεραρχίας των επιχειρήσεων που εργάστηκε ως υψηλόβαθμο οικονομικό στέλεχος.
Αντιπρόεδρος Δ.Σ. & Οικονομικός Διευθυντής στην μεγάλη κατασκευαστική εταιρία ΑΘΗΝΑ ΑΤΕ, Στέλεχος της ΑΡΧΙΡΟΔΟΝ, Σύμβουλος Διοίκησης MARFIN EGNATIA BANK, ελεγκτής , σύμβουλος επιχειρήσεων και σύμβουλος στα χρηματοοικονομικά. Για την επαγγελματική του ανέλιξη όμως είναι άλλοι καταλληλότεροι από μένα να μιλήσουν.
Θα μιλήσω για τη γενικότερη συγκρότησή του.
Έντονη και πολυσχιδής προσωπικότητα, ευπατρίδης, ανήσυχο πνεύμα ταυτισμένος με τη δημιουργία, τεχνοκράτης αλλά και λόγιος, επιστήμονας αλλά και απλός καθημερινός, ιστοριοδίφης αλλά και συγγραφέας, οραματιστής αλλά και άνθρωπος της πράξης, προοδευτικός στη σκέψη με μοναδικό χάρισμα να εμπνέει, να καθοδηγεί, να δημιουργεί, να ανοίγει δρόμους.
Τον χαρακτήριζε η ουσία, η λιτή ζωή, η εγκράτεια.
Η θεώρησή του για τη ζωή συμπυκνώνεται στις παρακάτω δικές του φράσεις: <<Στη ζωή είμαστε όλοι περαστικοί>>. Ξεκινώντας από αυτή την παραδοχή αναρωτιέται: <<Τι είναι τελικά ο άνθρωπος και σε τι διαφέρει από τα άλλα όντα της φύση>>;Τη διαφορά κατά τη γνώμη του, πέρα από τα αυτονόητα, την κάνει το <<πέρασμα>>, <<τα έργα και ημέρες>> του καθενός <<οι αναμνήσεις που αφήνει>>. Το αποτύπωμα, η περπατησιά θα τολμούσα να συμπλήρωνα.
Το δικό του <<πέρασμα>> διακρίνεται από τιμιότητα, από ανεξάντλητη δημιουργικότητα, ευθυκρισία, καθαρή, κρυστάλλινη σκέψη. Πίστευε στην κοινωφελή προσφορά, στην κοινή προσπάθεια, σε αξίες που συμπυκνώνονται στην ανιδιοτελή αγάπη και βοήθεια στην εξέλιξη για το συνάνθρωπο.
Το πάθος του για το χωριό ασίγαστο, δεν υπήρξε ημέρα που να μην σκέφτεται, να μην ανησυχεί, να μην κινητοποιεί φίλους, πατριώτες στη λογική πως οφείλουμε να παραδώσουμε στις επόμενες γενιές ένα καλύτερο χωριό, η συμβολή του στην υλοποίηση πολλών έργων ήταν καθοριστική.
Στον πρόλογο του βιβλίου του <<Με το Τσιαλούμι του Κασμά>>:
Η Αυλώνα, γράφει, σε αντίθεση με πολλά άλλα χωριά που «χάθηκαν» στο διάβα του χρόνου, έγινε <<ξακουστή>> και μπήκε δυνατά στον μεταπολεμικό πολιτισμό και το πολιτικο-κοινωνικό γίγνεσθαι, αυτό το οφείλει στους ανθρώπους της, που με το πέρασμά τους από τη ζωή άφησαν ανεξίτηλα το στίγμα τους, σηματοδότησαν το χωριό μας ως φάρο εκεί ψηλά στον δύσβατο τότε ορεινό όγκο της Τριφυλίας, εκεί κοντά στα σύνορα με την Ηλεία, που τη χωρίζει το θρυλικό και θηλυκό ποτάμι η Νέδα.
Στο βιβλίο του αυτό αφηγείται με ρεαλιστικό, συγκλονιστικό τρόπο τη δύσκολη ζωή των γονιών του, τον 20ο αιώνα, του πατέρα του Αριστείδη ενός διανοούμενου για την εποχή και της μητέρας του Αμυγδαλίας, που με τον αδιάκοπο μόχθο τους, τον καθημερινό ιδρώτα τους, την αξίνα, τον κασμά, κατόρθωσαν να ανταπεξέλθουν σε ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες.
Το δεύτερο βιβλίο του έχει τίτλο << Μούτσης, ο "πρίγκιπας" του Βαρικού>> παρουσιάζεται με ζωντανό τρόπο, ο Δημήτρης Βουδούρης ένα σπάνιο πρόσωπο, άνθρωπος με υψηλά ιδανικά που στη διάρκεια του βίου του υπηρέτησε αξίες που προάγουν πολιτισμό, αλληλεγγύη, αλτρουισμό, αφοσίωση στον τόπο που γεννήθηκε.
Πολυγραφότατος, δεν πρόλαβε να δουν το φως της δημοσιότητας και άλλα έργα του με σημαντικότερο το ιστορικό πόνημα που αναφέρεται στα δύσκολα χρόνια με μίση και διαφορές.
Στόχος του να συνθέσει, να καταγράψει ιστορικές αλήθειες με πηγές , με διασταυρωμένα στοιχεία, μαρτυρίες , γεγονότα, ώστε να μην επαναληφθούν.
Είχε ένα μοναδικό τρόπο να τον παρακολουθούν όλοι, να τον σέβονται ανεξάρτητα διαφορετικών επιλογών και ιδεών, μπορούσε να επικοινωνεί να συνδιαλέγεται, το ίδιο άνετα τόσο με ένα ανώτερο κρατικό, οικονομικό παράγοντα, ευρωπαίο πολιτικό όσο και με ένα κτηνοτρόφο μιας απομακρυσμένης περιοχής.
Σου δίνουμε υπόσχεση πως θα προσπαθήσουμε να κάνουμε πράξη τις σκέψεις σου.
Δραστήριο μέλος, από το 1970, στο Σύλλογο Αυλωνιτών Τριφυλίας. Μέλος του Δ.Σ. και Ειδικών Επιτροπών με σκοπό την πρόοδο του χωριού, τις πολιτιστικές εκδηλώσεις, τη διάσωση των εθίμων, τις παρουσιάσεις βιβλίων, την ανάδειξη του Ιερού Ναού Αγίου Γεωργίου.
Επίσης είχε έντονη δραστηριότητα στην Ανάβυσσο Αττικής, σημαντική συμβολή στον εξωραϊσμό της περιοχής, στην ανέγερση Ιερού Ναού.
Άριστος οικογενειάρχης με την αγαπημένη του γυναίκα την Αθηνά απέκτησαν 2 παιδιά, τον Στάθη και τον Κωνσταντίνο, στα παιδιά του έδωσε τα καλύτερα δυνατά εφόδια για τη ζωή. Εύχομαι καλή δύναμη κουράγιο, να έχετε υγεία να τον θυμόσαστε. Οι άνθρωποι πεθαίνουν μόνο όταν τους ξεχνάμε. Η διαδρομή του, το αποτύπωμα του σας γεμίζει με περηφάνεια αλλά και ευθύνη. Αφήνει πίσω σου σπουδαία παρακαταθήκη
Αμβρόσιε, είχα την τύχη να με τιμήσεις με τη φιλία σου, να με κάνεις κοινωνό των σκέψεων σου, ισότιμο συζητητή, συνδαιτημόνα , να με εμπνεύσεις με οραματικά σχέδια , να αναλάβουμε πρωτοβουλίες, δράσεις. Σε ευχαριστώ φίλε , θα σε θυμάμαι πάντα , θα σε θυμόμαστε.
Αποχαιρετάμε σήμερα ένα υπέροχο άνθρωπο. Πίνουμε μαζί του το τελευταίο κουπάρι της λύπης, του ευχόμαστε Καλό ταξίδι.
Μαζί του τραγουδάμε:
Σκάψτε το μνήμα μου βαθιά, φαρδύ για δυο νομάτους
και στη δεξιά του τη μεριά ν’ αφήστε παραθύρι
να μπαινοβγαίνει ο ήλιος το πρωί
δροσιά το μεσημέρι
να μπαινοβγαίνουν τα πουλιά, της άνοιξης τ’ αηδόνια….
Αμβρόσιε, το χώμα της Μ. Βρύσης που θα σε υποδεχτεί να είναι ελαφρύ.
Να μεταφέρεις τους χαιρετισμούς όλων μας σε όλους, ξεχωριστά στο φίλο μας τον Θανάση.
Καλή αντάμωση.
Γιάννης Α. Χριστόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου