Η πρόσφατη ανακοίνωση του γραφείου του Δημάρχου Τριφυλίας, με αφορμή τη δικαστική απόφαση που του επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης με αναστολή στον ίδιο και στον Αντιδήμαρχο, δεν είναι απλώς μια αντίδραση σε μια νομική εξέλιξη. Αποτελεί πέραν των νομικών της διαστάσεων, ένα ντοκουμέντο πολιτικού ύφους και διοικητικής νοοτροπίας.Είναι ένα πολιτικό κείμενο που αναδεικνύει τον τρόπο με τον οποίο η εξουσία αντιλαμβάνεται την κριτική: όχι ως ευκαιρία για αυτοβελτίωση, αλλά ως απειλή προς εξουδετέρωση.Ο Δήμαρχος στρέφεται με οξύτητα εναντίον μιας ομάδας πολιτών, των «Φίλων της Πλατείας και του Πεζόδρομου Φιλιατρών», τους οποίους περιγράφει με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς. Δεν επιχειρεί να τους αντικρούσει με επιχειρήματα. Δεν παραθέτει τεχνικά ή διοικητικά δεδομένα. Αντίθετα, υιοθετεί έναν επιθετικό και σχεδόν εκδικητικό λόγο, διακηρύσσοντας ότι, παρά τη δικαστική απόφαση, θα επιμείνει στα σχέδιά του και θα επανατοποθετήσει τη φωτεινή οθόνη – αυτή τη φορά σε σημείο που «δεν θα χρειάζεται άδεια».
Μα δεν θα έπρεπε αυτό να είχε γίνει εξαρχής;
Όταν ένας χώρος είναι προστατευμένος από το Υπουργείο Πολιτισμού, είναι στοιχειώδης υποχρέωση να ζητηθεί άδεια. Το να παραδέχεται κανείς ανοιχτά πως θα τοποθετήσει την οθόνη «εκτός αρμοδιότητας Αρχαιολογίας» δεν είναι δείγμα πείσματος, αλλά υπεκφυγής. Και ακόμη δεν έχουμε ακούσει πειστικά: τι ακριβώς εξυπηρετεί αυτή η οθόνη; Ποιον ωφελεί; Πόσο κοστίζει;
Η ανακοίνωση αναφέρεται επίσης σε εικόνες αλλοδαπών που χρησιμοποιούν την πλατεία με ακατάλληλο τρόπο. Οι εικόνες αυτές είναι ντροπιαστικές, πράγματι, αλλά δεν είναι δουλειά της αντιπολίτευσης, των πολιτών ή των «Φίλων της Πλατείας» να διαχειριστούν την καθημερινότητα της πόλης. Είναι αρμοδιότητα της δημοτικής αρχής και των αρμόδιων υπηρεσιών. Το να προβάλλονται τέτοιες εικόνες ως ενοχοποιητικά επιχειρήματα κατά όσων ασκούν κριτική, μοιάζει με έμμεση παραδοχή αδυναμίας διοίκησης. Ανακύπτουν κι άλλα ερωτήματα:
Τι θα γίνει με τα δέντρα της πλατείας; Θα διασωθούν ή θα εξαφανιστούν όλα; Υπάρχουν εγκεκριμένες μελέτες και άδειες για τις παρεμβάσεις; Για την ισοπέδωση των πεζοδρομίων, για την απομάκρυνση πέτρινων ρείθρων και «τσιμεντοποίηση» τους, για τα κολονάκια στους δρόμους; Και, κυρίως:
Είχε τεθεί από την κοινωνία η ανάγκη για αυτή την ανάπλαση;
Ζητήθηκε δημόσια διαβούλευση ή είναι μια προσωπική πρωτοβουλία χωρίς συμμετοχή; Αντί να ενθαρρύνουμε τη διαβούλευση, διχάζουμε την κοινωνία σε «πολλούς» και «λίγους». Αντί να εξηγούμε, υψώνουμε τοίχους.
Κι όμως, κανένας δεν είναι «λίγος» όταν ενδιαφέρεται για το κοινό καλό. Κανένας δεν είναι «εμπαθής» επειδή ανησυχεί για την αισθητική, την ιστορία και τη λειτουργικότητα της πόλης του. Η ιστορία των πόλεων γράφεται από τα έργα και τις πράξεις. Όχι από δελτία τύπου. Και στο τέλος, το έργο της πλατείας, όπως και κάθε δημόσιο έργο, θα κριθεί. Όχι μόνο από την εικόνα του, αλλά και από τον τρόπο με τον οποίο έγινε.
Ενεργός Πολίτης Φιλιατρών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου