Η Ελένη Χαμέρη αιθέρια ανέμιζε έξω από τον οντά του στο χώρο, τόσο όσο αρκούσε για να του πυρπολεί την καλπάζουσα φαντασία του και να τον τρελαίνει. Και ο Τούρκος δεν έκανε τίποτα από το να τη γδύνει άπληστα με τα μάτια τη μέρα και τη νύχτα στα όνειρά του.
Βαλαντωμένος λαχταρούσε να την κάνει γυναίκα του. Της έταζε λαγούς με πετραχήλια αλλά εκείνη κιαλάριζε τον Αυγερινό Χούντρα, νέο Έλληνα, ομοαίματο, ομόγλωσσο και ομόθρησκο. Προσπάθησε να βρει τρόπο να τον αποφύγει, το βίο της να ενώσει με τον κομψεπίκομψο αγαπημένο της νεαρό. Έτσι μια μέρα η καλλονή Ελένη του είπε << δεν μπορούμε να παντρευτούμε γιατί είσαι τούρκος κι εγώ ρωμιά >>. Θηρίο ο ρυτιδωμένος, μακάρισε τη λεβεντιά του λόγου της και τυφλωμένος από την ομορφιά της κατέφυγε στην πονηριά. Εξασφάλισε έγκριση από το Σουλτάνο, φιρμάνι επί το λαϊκότερο, που ανέφερε υπογραμμένο φαρδιά πλατιά με τη βούλα του, πως μπορεί να παίρνει ο τούρκος τη ρωμιά και ο ρωμιός την τουρκοπούλα.
Άνετος πια θα προσέφερε στην αντίπαλο Ελένη την πρωτοβουλία των κινήσεων και θα έμπαινε για καλά στο χορό της κατάκτησής της. Άλλωστε θεωρούσε εαυτόν μέγιστο καβαλιέρο στο τούρκικο τσιφτετέλι και ούτε που το διανοείτο πως θα προσγειωνόταν ανώμαλα σε μια του αέρινη φιγούρα. Έτσι φόρεσε για μια άλλη φορά στραβά το φέσι του και ανέμενε ν’ ακούσει το << ναι >> συνοδευόμενο με το μεθυστικό άρωμά της.
Η Ελένη είχε τις αντιρρήσεις της και αρνήθηκε. Ο Αγάς την πήρε στο Σαράι, άνευ της θέλησής της, πιστεύοντας πως ο μέγας θεραπευτής και λύτης τέτοιων καταστάσεων χρόνος θα την έπειθε ν’ αλλάξει γνώμη. Απαρηγόρητη εκείνη, όσες μέρες ήταν εκεί, είχε ρίξει το κεφάλι κάτω κι έκλαιγε. Ουδεμία μεταμέλεια και ζούσε βυθισμένη στη θλίψη. Αρνιόταν, κι ας ήξερε πως θα ‘τρωγε τα μούτρα της. Ο φούφλης Βοεβόδας όταν πήρε τελικά το << όχι >> έγινε ταύρος εν υαλοπωλείω και βιαίως έπραξε. Τη βασάνισε, τη σκότωσε και πέταξε το πτώμα της έξω από το Σαράι.
Λόγος λέει, πως εκεί στο κοιμητήρι του Αι- Δημήτρη είναι θαμμένοι και το παλικάρι και η νέα. Προς τιμή της η οδός { καλντερίμι ] από την παζαρόβρυση ως την πλατεία του πλάτανου, ονομάζεται: οδός ΕΛΕΝΗΣ ΧΑΜΕΡΗ.
Η λαϊκή μούσα εμπνεύστηκε τ’ όμορφο τσάμικο: << Στης Αρκαδιάς τον πλάτανο/ βγαίνει ο κατής και κρένει/. Και κρένει τους ανύπαντρους, όπου αγαπάει να παίρνει/. Να παίρνει ο Τούρκος τη Ρωμιά, Ρωμιός την Τουρκοπούλα/. Όποιος φιλήσει τη Ρωμιά, φιλεί το καριοφίλι/. Κι όποιος φιλήσει Τούρκισσα, φιλεί το κεραμίδι/.
ELLINIKOXRONOGRAFIMA
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου