ΣΤΕΡΝΟ αντίο στον Κοπανακαίο καραγκιοζοπαίκτη Θανάση Σπυρόπουλο που έφυγε από τη ζωή

 

Του Κώστα Ασημακόπουλου

Στις 16 Ιουλίου του 2013 αναζήτησα στην Ανάκασα των Αγίων Αναργύρων το βασίλειο του Θανάση Σπυρόπουλου.
Καθ΄οδόν θυμήθηκα πως όταν ήμασταν παιδιά πηγαίναμε με τα πόδια από τη Νέα Φιλαδέλφεια στην Ανάκασα για να δούμε τις παραστάσεις του. Θα ήταν μεταξύ 1977 και 1980 σε ένα οικόπεδο που ορίζονταν από τσιμεντόλιθους. Είχε πολύχρωμες λάμπες και γαρμπίλι 3Α όπως οι κινηματογράφοι.
Στην Ανάκασα τότε υπήρχαν λίγα σπίτια. Στη γέφυρα της οδού Βρυούλων που ενώνει τη Νέα Φιλαδέλφεια με την Ανάκασα οι χειροποίητες πινακίδες του Σπυρόπουλου ήταν πιασμένες στις χοντρές τσιμεντένιες κολώνες της ΔΕΗ. Μας ενημέρωναν για την παράσταση. Ηταν το Allu Fun Park της εποχής μας.
Δε μας ένοιαζε και πολύ τι έργο έπαιζε. Απλά η αλλαγή του έργου ήταν το επιχείρημα να ξαναπάμε αλλά πρώτα έπρεπε να πάρουμε άδεια για να περάσουμε τη... γέφυρα και να πάμε στου Σπυρόπουλου.

Στο γυρισμό βλέπαμε τις «κόντρες»
Στο γυρισμό βέβαια βλέπαμε και τις «κόντρες» μηχανών και αυτοκινήτων που γίνονταν τότε στη θρυλική «Αύρα» στη σημερινή ευθεία της Εθνικής Οδού στο ύψος της Νέας Φιλαδέλφειας. Ξεκινούσαν από το φανάρι που υπήρχε στη διασταύρωση της Αχαρνών με την Εθνική Οδό και πάνω στη γέφυρα έπεφταν τα στοιχήματα...
Συνηθισμένος λοιπόν από τη φωνή του Σπαθάρη που συνήθως είχε παράσταση κάθε απόγευμα στην κρατική τηλεόραση, θυμάμαι πως όταν τον άκουσα για πρώτη φορά τον Θανάση Σπυρόπουλο δε μου άρεσε. Όσο τον άκουγα όμως, τόσο τον συνήθιζα.
Έφτασε στην άκρη του μπερντέ
Μία φορά δεν άντεξα. Εφυγα από τη θέση μου (λέμε τώρα) και πήγα στην άκρη του μπερντέ για να δω από που προέρχονται όλες αυτές οι φωνές. Tέντωσα το λαιμό μου σαν καμηλοπάρδαλη. Σοκ και δέος. Νόμιζα πως άνοιξα το play station.
Είδα έναν άνθρωπο που σχεδόν... έτρεχε. Αλλαζε φωνές, έκανε μορφασμούς, ίδρωνε, πηδούσε, έκανε νοήματα. Στο πλευρό του είχε 1-2 βοηθούς. Έδιναν μία παράσταση που κανείς δε μπορούσε να δει και να φανταστεί μπροστά από το μπερντέ.

Τον θαύμασα και τον αγάπησα
Εκεί τον θαύμασα και τον αγάπησα. Άσε που η χροιά της φωνής του - όταν συνήθως έκανε τον σοβαρό Πασά - μου θύμιζε το μπαμπά μου όταν είχα κάνει απατεωνιά (σαν τον Καραγκιόζη), αλλά μπορεί και να ήταν και η ιδέα μου...
Στραβά μάτια στους τζαμπατζήδες
Έπαιζε με πάθος και αγάπη ο Σπυρόπουλος. Επιπλέον έκανε τα στραβά μάτια στους τζαμπατζήδες. Όλοι οι καλοί χωρούσαν στην αυλή του και οι γονείς μας είχαν το κεφάλι τους ήσυχο καθώς άπαντες ήταν «μαντρωμένοι».
Η ευρηματικότητα του σεναρίου και οι νεωτερισμοί που επιχειρούσε ανάλογα με την περίσταση ήταν κατά την ταπεινή μου άποψη το στοιχείο που έκανε ξεχωριστό τον Θανάση Σπυρόπουλο.

Ο Καραγκιόζης έγινε και αστροναύτης
Σε έκαναν να θέλεις να ξαναδείς το έργο. Ποτέ δεν σκεφτόσουν «εδώ ήρθαμε, πάμε να φύγουμε».
Καμία παράσταση δεν ήταν ίδια με την προηγούμενη κι ο Καραγκιόζης εκτός από τις κλασσικές παραστάσεις του Γιατρού, του Φούρναρη και του Γραμματικού, έγινε Αστροναύτης, Πολιτικός, Ποδοσφαιριστής, Ολυμπιονίκης. Πήγε στο Euro το 2004, πολέμησε τον κορονοϊό, έγινε Master Chef...
Αποφάσισα να κάνω τον Καραγκιόζη
Τα χρόνια πέρασαν και επειδή εκτός από την καθημερινότητα μου ήθελα να κάνω τον καραγκιοζιοπαίκτη με επιτυχία και στους γιους μου (που τότε ήταν 8 και 5 ετών) πήγα στου Σπυρόπουλου για να αγοράσω χειροποίητες φιγούρες του.



Με ελάχιστο κόστος ανεκτίμητη περιουσία
Απέκτησα με ελάχιστο κόστος μία ανεκτίμητη περιουσία που δεν θα αποχωριστώ ποτέ.
Δημιουργικές, εκφραστικές, χειροποίητες φιγούρες από τα χέρια του Θανάση Σπυρόπουλου που θα πρέπει να γνωρίσουν όλα τα παιδιά, μικρά και μεγάλα.
Από την Προύσα έρχομαι...
Ήθελα να μείνω στο εργαστήρι του για ώρες, να μου μιλάει για τους ήρωες, για την ιστορία τους αλλά και τις όσες δυσκολίες πέρασε. Κυρίως ήθελα να μάθω από πρώτο χέρι την ιστορία του Καραγκιόζη που γενήθηκε στην Προύσα, απέκτησε θείο στην Ελλάδα (τον μπάρμπα Γιώργο), έκανε φίλους από τα Επτάνησα (τον σιορ Διονύση) και ταυτίστηκε με τον αγώνα των απλών ανθρώπων για επιβίωση.



Η σκέψη πως μπορείς να γίνεις ήρωας
Οι φιγούρες αυτές το πιο ωραίο δώρο που έκανα στα παιδιά και στον εαυτό μου.
Στις παραστάσεις που έδωσα στο σπίτι θυμάμαι πως γέλασε ο κάθε πικραμένος. Στο τέλος δε μέτρησα εισιτήρια αλλά χαμογελαστά πρόσωπα των δικών μου ανθρώπων και μία σκέψη πως με απλά πράγματα, χαμόγελο και αγάπη μπορείς να γίνεις ένας ήρωας της ζωής. Και αυτό μου το δίδαξε ο Θανάσης Σπυρόπουλος.
Τα αθάνατα λόγια του κυρ Θανάση
Από τότε στην καθημερινότητα μου θυμάμαι πάντα τα λόγια του: «Όλοι έχουμε έναν ήρωα του Καραγκιόζη μέσα μας. Αρκεί να τον αγαπήσουμε και να παίζουμε το ρόλο του με αγάπη και επιτυχία».
Νηστικοί θα κοιμηθούμε...
Σε ευχαριστούμε για όλα και μακάρι στον γιο σου Κώστα να αντέξει πίσω από το μπερντέ και μαζί με τους συνεργάτες του να μας προσφέρει τον Καραγκιόζη και τους ήρωες του που τόσο έχουμε ανάγκη.
Καλό ταξίδι κυρ Θανάση...
Στο τέλος, θα φάμε, θα πιούμε και νηστικοί θα κοιμηθούμε.