Πάνω Πόλη...Κυπαρισσσίας μέσα στον χρόνο
Δρόμοι γεμάτοι παιδικές φωνές, μπάλα, ματωμένα γόνατα.
Τα μαλώματα ήταν εύκολα. Για μια πάσα που δεν δόθηκε, για ένα αμφισβητούμενο φάουλ.
Λίγες βρισιές, λιγα σπρωξίματα μα ποτέ αρκετά να μας χωρίσουν.
Και μετά στο "Ηρώων" πάλι φίλοι, χωρίς εξηγήσεις, χωρίς συγγνώμες καθισμένοι στα πεζούλια να λέμε ιστορίες και να ανταλλάσσαμε πειράγματα.
Θυμάμαι σε όλα τα σπίτια τα μεγάλα ξύλινα παράθυρα ήταν πάντα ανοιχτά, για να μπαίνει το φως.
Τα καλντερίμια γλυστρούσαν μετά την βροχή και εμείς ισορροπούσαμε σαν ακροβάτες.
Στην παζαρόβρυση τα ζώα ξεδιψούσαν στην κάτω γούρνα και εμείς στην πάνω.
Στο κάστρο ο χρόνος ήταν αλλιώς. Σε γυρνούσε πίσω σε Βυζαντινούς, Φράγκους, Ενετούς και Τούρκους κατακτητές και από ψηλά, η πόλη σαν να μίκραινε η σαν να μεγάλωνα λίγο εγώ, μαθαίνοντας ότι τα μεγέθη είναι σχετικά.
Εκείνο που δεν μπορώ να ξεχάσω ήταν το μαρτύριο της "Κόντρας" όταν επιστρέφαμε από το γυμνάσιο.
Κάθε φορά όταν φυσούσε δυνατά από το "Ψυχρό" δοκίμαζε τις αντοχές μας.
Δύο βήματα εμπρός ένα βήμα πίσω.
Κι όμως, μέσα από εκείνη την ανάβαση μαθαίναμε χωρίς να το ξέρουμε, πως κάποια πράγματα κερδίζονται πηγαίνοντας κόντρα στους καιρούς.
Σε αυτές τις γειτονιές έμαθα να μετράω τον χρόνο με ήχους.
Από τις καμπάνες της "Αγίας Τριάδας" που κτυπούσαν κάθε μία ώρα τόσους κτύπους, όσες ήταν οι ώρες.
Από τις φωνές των μεγάλων στα καφενεία που έπαιζαν "κολλιτσίνα".
Από τον θόρυβο που έκανε το κάρο του παγωτατζή με τις μεγάλες κολώνες πάγου και το τεράστιο άλογο.
Από το "θα μαζευτείς καμιά φορά" της μάνας.
Και έτσι η πόλη έμεινε μέσα μου.
Και τώρα, κάθε φορά που την σκέφτομαι αναπολώ πάλι εκείνες τις εικόνες. FB
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου