ΑΡΘΡΟ ΣΥΝΕΡΓΑΤΗ ΜΑΣ
Πέρασε και η 31η Μαρτίου προ ολίγων ημερών. Αλήθεια σκέφτηκα, θα φέρουν κάποιοι συμπολίτες μου στην μνήμη τους κάποιον που πέθανε εκείνη την ημέρα και ο οποίος ήτο ένας εκ των πολλών Κυπαρίσσιων Λογοτεχνών που άφησαν το στίγμα τους στην ιστορία της Κυπαρισσία αλλά και αλλού? Έύχομαι ολόψυχα να τον θμήθηκαν γιατί ο άνθρωπος για τον οποίο παίρνω το θάρρος να κάνω λόγο δεν ήταν απλός ένας Λογοτέχνης. Ήταν άνθρωπος με όλη τη σημασία της λέξεως! Ήταν ο Αρίστος Σταθόπουλος για τον οποίο δράττομαι να γράψω, παίρνοντας αφορμή από το γεγονός της συμπλήρωσης σαραντατεσσάρων χρόνων από την ημέρα που εκοιμήθη, από τότε που άφησε την επίγεια ζωή και ταξίδεψε για μακριά, στη χώρα των αγγέλων.
Ήταν κυρίως διηγηματογράφος και τα ποιήματα του ήταν λίγα. Τα πιο γνωστά του βιβλία, τα οποία γνωρίζω είναι το «Φωτιές στον κάμπο»(1960), το Πικρές ρίζες» (1964) και το «Δώρα της αυγής»(1966). Βραβεύτηκε σε Ελλάδα και Εξωτερικό. Τα διηγήματα του ήταν πολλά. Είχε γεννηθεί στις 13 Απριλίου του 1912 και ο τόπος καταγωγής του ήταν η Μουριατάδα, ένα μικρό και γραφικό χωριό πολύ κοντά στην Κυπαρισσία. Μεγαλώνοντας και λόγω των μεταθέσεων που έπαιρνε ο διδάσκαλος πατέρας του μετακινήθηκε στις Βρύσες και κατόπιν στην πόλη της Κυπαρισσίας. Από μικρό παιδί είχε ιδιαίτερη έφεση στα γράμματα. Ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές του σπουδές στην Κυπαρισσία και από τότε και στο εξής ξεκίνησε το μεγάλο του συγγραφικό έργο.
Στα χρόνια της κατοχής του ζήτησαν να μπει στα τάγματα ασφαλείας και εκείνος λόγω της ευαίσθητης καρδιάς του όπως και ο Κώστας Κατσαρός, ο καλύτερος του φίλους και λυρικός μας ποιητής αρνήθηκαν γιατί ήταν άνθρωποι ήσυχοι και καλλιεργημένοι. Το 1950 διορίστηκε στην Εθνική Τράπεζα της Κυπαρισσίας και το 1952 κατόπιν μεταθέσεως έφυγε για την Αθήνα. Ασθένησε από μικρός, καθώς η μάστιγα της εποχής εκείνης, η ελονοσία τον ταλαιπώρησε και τον άφησε αδύνατο.
Δεν παντρεύτηκε όμως αγάπησε πολύ τους συνανθρώπους του και δεν μάλωνε ποτέ, θαύμασε επίσης την φύση, έδειχνε σεβασμό στα ζώα και τα δέντρα, ήταν άνθρωπος θρησκευόμενος και με βαθιά πίστη στον Θεό. Αυτός ήταν ο Αρίστος Σταθόπουλος. Ευαίσθητος και στοχαστικός άνθρωπος. Με αγάπη και κατανόηση για όλους και για όλα. Λόγος κακός γι’ αυτόν δεν έχει ακουστεί. Ήταν ένας ψιλόλιγνος άνθρωπος, διανοούμενος με ευγενική εμφάνιση, φωτεινά μάτια κάτω από τα μυωπικά γυαλιά του, με ύφος συνεσταλμένο και ανάλαφρη κίνηση, και ήταν όπως λέγει ο κύριος Δημήτριος Στρατικόπουλος η προσωποποίηση της ευγένειας. Το ποίημα του, το χελιδόνι είναι ένα από τα πιο αξιόλογα ποιήματα του, γραφθέν όμως σε οδυνηρή για εκείνον περίοδο, στο κρεβάτι του Νοσοκομείου «Σισμανόγλειο» λίγο πριν πεθάνει καθώς παρατηρούσε ένα χελιδόνι να χτίζει την φωλιά του.
Ταλαιπωρήθηκε από κίρρωση του ήπατος από την οποία και κατέληξε στις 31 Μαρτίου του 1973. 44 Χρόνια μετά και δεν έχει γίνει κάποια προσπάθεια προκειμένου να αναγνωρισθεί η προσφορά του στην πόλη της Κυπαρισσίας, όπως δεν έχει γίνει ούτε για τον Κώστα Κατσαρό. Εκείνοι οι οποίοι τον γνώρισαν τον έχουν στην μνήμη και στις καρδιές τους, όπως επίσης και όσοι έχουμε ακούσει και διαβάσει για αυτόν τον σπουδαίο άνθρωπο.
Άρθρο: Διονύσιος Γεωργογιαννόπουλος- φοιτητής Θεολογίας.--
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου