Χρυσό μετάλλιο στη μιζέρια

Xρειάστηκαν μόνο λίγες μέρες για να πάμε από τη χαρά, στο εθνικό μας σπορ. Τη φαγωμάρα Η έμφυτη ροπή, που διαχρονικά έχουμε ως λαός στη γκρίνια και στην επιθυμία να βρισκόμαστε στο στόχαστρο, ως αδικημένοι, ώστε να βγάλουμε έναν πύρινο λόγο πριν, χορεύοντας αγκαλιασμένοι, πέσουμε στο κενό, επιδεινώθηκε στα χρόνια των μνημονίων. Δεν περάσαμε και λίγα, αλλά φροντίζουμε με μεγάλη επιμέλεια, ακόμα και τις μεγάλες μας στιγμές να τις μικραίνουμε, ακόμα και τους ωραίους αγώνες να τους δηλητηριάζουμε. Το κάνουμε τόσο αριστοτεχνικά, που αν υπήρχαν αγώνες μιζέριας, θα μαζεύαμε όλα τα μετάλλια. Οι προσπάθειες των αθλητών μας στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, ήταν συγκλονιστικές.
Οι ιστορίες μοναχικής προσπάθειας πίσω από αυτές, μεγάλωναν ακόμα περισσότερο τα κατορθώματα. Μέσα σε λίγες μόνο μέρες, καταφέραμε από τη χαρά, να πάμε στο εθνικό μας σπορ. Τη φαγωμάρα. Από την ακατανόητη επίθεση της Αυγής στον Πύρρο Δήμα, στη γκάφα με την πρόσκληση της Κορακάκη και από τα υπονοούμενα των αθλητών, την ιερή ώρα της χαράς για τους κόπους τους, στους γονείς, που γκρινιάζουν καβάλα στο κύμα της επιτυχίας και της ξαφνικής δημοσιότητας. Είναι κρίμα, να παλεύουν οι αθλητές χωρίς στήριξη. Είναι κρίμα άνθρωποι άσχετοι με τον αθλητισμό, να επιτίθενται σε αθλητές, που μας έκαναν να συγκινηθούμε, είναι κρίμα να μη μπορούμε πια να χαρούμε για τίποτα σε αυτή τη χώρα. Αλλά το μεγαλύτερο κρίμα, είναι οι ίδιοι οι αθλητές να μπαίνουν σε αυτό το παιχνίδι και να παγιδεύονται στη συλλογική μας μιζέρια.
 *Του Μάνου Χωριανόπουλου