ΣΠΟΡ- Ο Γιάννης Ηλιάδης Από Τα Φιλιατρά μιλά από καρδιάς την 'Καθημερινή'

Στην Ελλάδα δεν έχουν κάνει δεκτή την αίτηση εγγραφής του για να έχει δελτίο αθλητή

(Φωτογραφίες: Βαγγέλης Ζαβός)

Ρυθμός, κορδέλες, κορύνες, μουσική και, φυσικά, κορίτσια. Αυτός ήταν μέχρι πρόσφατα ο συνδυασμός για το άθλημα της ρυθμικής γυμναστικής. Τώρα σε αυτόν έχει προστεθεί και η λέξη «αθλητές». Ναι, πλέον η ρυθμική γυμναστική δεν αποτελεί αμιγώς γυναικείο άθλημα. Σε πολλές χώρες του κόσμου υπάρχουν αγόρια που ασχολούνται με το σπορ του ρυθμού, παίρνουν μέρος σε διοργανώσεις και ονειρεύονται τη στιγμή που θα μπορέσουν να εκπροσωπήσουν τις πατρίδες τους ακόμη και σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Ανάμεσα σε αυτούς και ένας Έλληνας: ο Γιάννης Ηλιάδης.

Ο 22χρονος αθλητής προπονείται στην Ελλάδα, αλλά ανήκει σε σωματείο του εξωτερικού, γιατί στη χώρα μας δεν καλλιεργείται, επισήμως, το άθλημα και δεν έχουν κάνει δεκτή την αίτηση εγγραφής του για να έχει δελτίο αθλητή.

Ο Γιάννης Ηλιάδης γεννήθηκε στα Φιλιατρά και η πορεία του είναι… αντιστρόφως ανάλογη εκείνης των αθλητριών της ρυθμικής. Ως πιτσιρικάς έπαιζε μπάλα και στη συνέχεια σκάκι. Στα δεκαεπτά του, μια ηλικία όπου πολλές κοπέλες από τη ρυθμική αναγκάζονται να σταματήσουν γιατί το σώμα τους έχει χάσει την «πλαστικότητα», ο Γιάννης άρχισε να ασχολείται με το άθλημα. «Όταν ήμουν μικρός, η νονά μου, που είναι πτυχιούχος ΤΕΦΑΑ, είχε πει στους δικούς μου να αρχίσω ενόργανη, αλλά δεν πήγα. Θυμάμαι ήταν βράδυ και την επόμενη ημέρα είχα γενέθλια. Έβλεπα τηλεόραση και τυχαία, στο ζάπινγκ, έπεσα σε ένα κανάλι που έδειχνε αγώνες ρυθμικής από το εξωτερικό. Εκείνο το λεπτό ήταν η στιγμή που έβγαινε από το ταπί μια Ρωσίδα και έμπαινε για να αγωνιστεί η Βαρβάρα Φίλιου. Είδα όλο τον αγώνα και την επόμενη ημέρα είπα ότι με αυτό μου αρέσει να ασχοληθώ και απλώς ξεκίνησα. Δεν γνώριζα ότι στο εξωτερικό υπάρχουν αγόρια που ασχολούνται με τη ρυθμική. Ύστερα από δύο μήνες γνώρισα και τη Βαρβάρα», μας λέει ο νεαρός αθλητής. «Έβλεπα βίντεο με προγράμματα, κυρίως της Βαρβάρας, και προσπαθούσα να τα αντιγράψω».

Προπόνηση σε… γήπεδο μπάσκετ

Δεν πήρε όργανα αμέσως. «Στην αρχή ήθελα να δουλέψω με το σώμα μου. Αντί για ταπί χρησιμοποιούσα, εκτός από το δωμάτιο, και ένα τσιμεντένιο γήπεδο μπάσκετ κοντά στο σπίτι μου, κάτι που μου κόστισε σε τραυματισμούς. Καθημερινά δούλευα 7-8 ώρες. Όταν δεν είχα σχολείο, ξεκινούσα το πρωί και σταματούσα το βράδυ, με μια μικρή διακοπή το μεσημέρι. Όταν έφτασα στο επίπεδο που ήθελα, αποφάσισα ότι θα ασχοληθώ με τη ρυθμική. Δεν με ένοιαζε ότι θα ήμουν ο πρώτος άντρας στην Ελλάδα. Στην αρχή το έβλεπα ως χόμπι, όμως από ένα σημείο και μετά κατάλαβα ότι θέλω να κάνω και κάτι παραπάνω. Αυτός ήταν και ο μόνος λόγος που ξανάδωσα Πανελλήνιες. Είχα περάσει στη Γεωπονική, στην Καλαμάτα, αλλά προσπάθησα να μπω στα ΤΕΦΑΑ».

«Δεν με ενδιαφέρει τι λέει ο κόσμος»

Πώς είναι να προπονείσαι και τριγύρω σου να υπάρχουν μόνο κορίτσια;

Το προπονητήριο για μένα είναι το σπίτι μου και τα παιδιά τα βλέπω σαν ξαδέλφια μου. Εκεί ξεχνάω τον χρόνο. Έχω κάνει προπόνηση και Πρωτοχρονιά. Τα προγράμματα τα φτιάχνω μόνος μου και μετά τα στέλνω στη Βαρβάρα για να με βοηθήσει, ενώ με βοηθούν και οι προπονήτριες του συλλόγου, οι Μαριάννα Μανδηλάρη και Έφη Φωτεινάκη. Εγώ διαλέγω και τη μουσική, ενώ ο ίδιος φτιάχνω τα κοστούμια μου.

Πώς σε αντιμετώπισε ο κόσμος της ρυθμικής;

Δεν με ενδιαφέρει τι λέει ο κόσμος. Εγώ κάνω αυτό που αγαπάω. Είμαι στον Αθλητικό Σύλλογο «Νίκη», στην Καλαμάτα, αλλά δεν μπορώ να βγάλω δελτίο στην Ελλάδα. Έχω προσπαθήσει δύο φορές, αλλά δεν το δέχτηκαν. Έτσι έχω δελτίο σε σύλλογο στο εξωτερικό, στην Ισπανία, όπου γίνονται οι περισσότεροι αγώνες. Έχω και μια πρόταση για να αγωνιστώ σε σύλλογο της Ιταλίας.

Οι φίλοι σου, η οικογένειά σου τι λένε;

Στους συμφοιτητές μου κάνει εντύπωση. Πολλοί φίλοι μου λένε ότι χάνω την ώρα μου και ότι δεν θα καταφέρω τίποτα. Δεν με ενδιαφέρει, όμως, τι λένε οι άλλοι. Κρατάω μόνο τα θετικά και από τα αρνητικά μόνο αυτά που θα με βοηθήσουν για να γίνω καλύτερος. Η μητέρα μου δεν έχει σχέση με τον αθλητισμό και με στηρίζει οικονομικά. Δεν έρχεται να με δει σε αγώνες, γιατί είναι λίγο φοβιτσιάρα. Κάνω λίγο ριψοκίνδυνα προγράμματα και φοβάται μήπως πέσω και χτυπήσω. Ξέρει για τους τραυματισμούς μου. Μέχρι και τα Χριστούγεννα προσπαθούσε να με πείσει να σταματήσω.

Ποια ήταν η πρώτη σου αγωνιστική εμπειρία; 

Πέρυσι πήγα για πρώτη φορά στον σύλλογό μου στην Ισπανία. Μου φαινόταν περίεργο το ότι «ανήκα» επιτέλους κάπου και ήμουν μέλος μιας ομάδας. Τα πρώτα μετάλλια, όμως, ήρθαν σε αγώνα στην Ιταλία. Κατέκτησα χρυσά σε στεφάνι, μπάλα και κορύνες.

Υπάρχει περίπτωση να σε δούμε να αγωνίζεσαι στην Ελλάδα;

Θα πάρω μέρος στο World Outdoor Gymnastics Gala (Wogg), που θα διεξαχθεί στις 7 Ιουλίου στο Καλλιμάρμαρο Στάδιο. Χαίρομαι πολύ που η πρώτη μου εμφάνιση στην Ελλάδα θα είναι μια τόσο ωραία διοργάνωση και δίπλα σε σπουδαίους αθλητές.

Μέχρι πού φτάνουν τα όνειρά σου;

Η γυμναστική είναι η ζωή μου. Θα κάνω ένα δύο χρόνια ακόμη, γιατί έχω τραυματισμούς, κι ύστερα θα ασχοληθώ με την προπονητική. Μου έλεγαν στο εξωτερικό ότι δεν μπορούν να καταλάβουν πώς σε μια ολόκληρη χώρα, την Ελλάδα, υπάρχει μόνο ένα αγόρι στη ρυθμική και μόνο ένα στην καλλιτεχνική (συγχρονισμένη) κολύμβηση. Πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα αναπτυχθούν και τα δύο στην Ελλάδα. 'Καθημερινή'