Η αλήθεια είναι ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση λειτουργεί με πολύ αργόσυρτες διαδικασίες. Είναι μια σύμπραξη δημοκρατικών κρατών με διαφορετικούς λαούς, διαφορετικά κοινοβούλια, διαφορετικές αντιπολιτεύσεις, διαφορετικά συμφέροντα. Αν σκεφθούμε ότι και η δημοκρατία ανά κράτος λειτουργεί εκνευριστικά αργά (έτσι μόνο μπορούν να συντεθούν οι αντιτιθέμενες απόψεις και συμφέροντα εντός της κοινωνίας) μπορούμε να φανταστούμε πόσο πιο αργά θα κινείται μια Ενωση 27 δημοκρατιών.
Αυτό το δομικό χαρακτηριστικό της Ε.Ε., δηλαδή η αργοπορία στη λήψη αποφάσεων έχει θετικά και αρνητικά. Στα θετικά πρέπει να λογιστεί ότι ποτέ δεν λαμβάνονται αποφάσεις που προσβάλλουν τα δικαιώματα ακόμη και μικρών λαών. Στα αρνητικά υπάρχει αυτό που λέγεται με κάθε ευκαιρία: η Ευρώπη είναι πάντα πίσω από τις αγορές. Στα αρνητικά λογίζεται και το γεγονός ότι για να ενταχθεί μια χώρα στο κλαμπ των ισχυρών χρειάζεται έναν σκασμό διαδικασίες και διαπραγματεύσεις. Στα θετικά είναι ότι κανείς δεν μπορεί να μας διώξει σε μία μέρα. Γενικώς, όπως η δημοκρατία, έτσι και η Ε.Ε., απεχθάνεται τις ρήξεις. Ολα γίνονται αργά, έτσι ώστε να μετρηθούν και να απαλυνθούν οι επιπτώσεις· τόσο αργά που δημιουργούν την ψευδαίσθηση της ακινησίας.
Στην Ελλάδα, δυστυχώς, δημιουργούνται κι άλλες ψευδαισθήσεις που έχουν να κάνουν με τα εγχώρια συμπλέγματα μεγαλείου. Ετσι ο κ. Τσίπρας βλέπει τον εαυτό του κάτι σε Τζον Φ. Κένεντι που χαϊδεύει το κουμπί των πυρηνικών την εποχή του Ψυχρού Πολέμου. Το θέμα όμως είναι ότι ακόμη κι αν είχαμε τα πυρηνικά -αυτά, που στο παραλήρημα του μεγαλείου νομίζει ότι έχει ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ- κανείς δεν πρόκειται να ξυπνήσει ένα πρωί και να μας δείξει την έξοδο. Θα βγούμε μόνοι μας. Σιγά σιγά…
Ενα παράδειγμα. Στις 15 Μαΐου έληξε και πληρώθηκε από το ελληνικό κράτος ένα ομόλογο των 435 εκατ. ευρώ που δεν είχε ενταχθεί στο PSI. Το ομόλογο αυτό, που αγοράστηκε σε χαμηλή τιμή από κάποιους κερδοσκόπους με έδρα στα νησιά Κέιμαν, δεν έπρεπε να πληρωθεί· αφενός δεν μας περισσεύουν 435 εκατομμύρια και αφετέρου δημιουργεί κακό προηγούμενο. Ομως, σύμφωνα με τον κ. Ανδρέα Ανδριανόπουλο η πληρωμή θα μπορούσε να αποφευχθεί χωρίς άλλες επιπτώσεις αν η Ευρωζώνη ήθελε «να παράσχει “άσυλο” (weivers) στην Ελλάδα. Γι’ αυτό, δεν ήταν τυχαία η αναφορά του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, κ. Ευ. Βενιζέλου, κατά τη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών την Τρίτη. Απευθυνόμενος στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, κ. Αλ. Τσίπρα, σημείωσε πως “έχουν ζητηθεί οι αναγκαίες εγγυήσεις και ασυλίες, τα waivers, και από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων (ΕΤΕπ) και από το EFSF και από την κυβέρνηση του Λουξεμβούργου, γιατί το δίκαιο του Λουξεμβούργου διέπει τη λειτουργία του EFSF”».
Τελικώς: «η κυβέρνηση του κ. Παπαδήμου επέλεξε να αποπληρώσει τα 435 εκατ. ευρώ γιατί μέχρι σήμερα η Eυρωζώνη δεν έχει διαθέσει τις συγκεκριμένες ασυλίες» χωρίς τις οποίες η Ελλάδα θα ήταν εκτεθειμένη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου