Του ΗΛΙΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
Συνεργάτη ΜΜΕ, Εφημερίδων, Ιστοσελίδων Ελλάδος- Ομογενείας
Αθήνα, Οκτώβριος 2020
Είναι ντροπή και αίσχος για την Ελλάδα μας σήμερα, που όπως ακούω, σε πολλά ή ίσως και όλα τα κτήρια που στεγάζονται δημόσιες Υπηρεσίες, η Σημαία μας, που εκφράζει το σύνολο των σημασιών του πατριωτισμού μας, δηλώνεται ως άνευ σημασίας και προσοχής. Και «παλαντζάρει νωχελικά» υπέργηρη και παράλυτη ή ταλαντεύεται με ρυθμό κουρασμένου ξεφτισμένου σκελετού στα μπαλκόνια ή στα σαπισμένα κοντάρια της στέγης αυτών των κτηρίων. Ανάλογα με το ύψος των μποφόρ της στιγμής.
Λείψανο γεγυμνομένον. Κατάλοιπο «κουρελόχαρτο καταβρεγμένο», του πάλαι ποτέ ακεραίου, γαλαζόλευκου ζωηρού και ακμαίου τιμήματος εθνικής υπερηφανείας. Που έσωθεν επιτάσσει στάσιν σεβασμού και προσοχής, όπως τότε που αναρτήθηκε ολόκληρη αξιοθαύμαστη και με προορισμό. Ποιός ξέρει πριν πόσα χρόνια! Εγκαταλελειμμένη έκτοτε και «ελαχιστοποιημένη» ως ιερού, τιμημένου και τιμωμένου ζωηρού και αεράτου μορφής εθνικού μας συμβόλου.
Που κάθε φορά προπορεύεται θαρραλέα, Παναγία καθοδηγήτρια της μάχης, για την υπεράσπιση της Πατρίδος μας. Και πίσω όλοι εμείς, με ακράτητο αμυντικό ενθουσιασμό, υμνούντες ή και κραυγάζοντες αέραααααα……. Λέξη-επιφώνημα ομόψυχον, νικητήριος και νικηφόρος, που σε κάθε Έλληνα πάλλει και πάλλεται μέσα του ως κληρονομικός απόηχος στους παλμούς της καρδιάς του! Και το ακολουθούμε αυτό το ηρωικό έμφυτο ιδανικό, αποφασισμένοι να δώσουμε και τη ζωή μας για να το ξεπεράσουμε. Με υπερηφάνεια και ικανοποίηση. Και αυτό όχι μόνον στο πάλαι ποτέ αλλά και σήμερα και αύριο και πάντοτε πάντες ως Έλληνες και Ελληνίδες. Εμπρός ή κάτω από αυτό το κοινό ίνδαλμά μας δεν κάνουν απολύτως τίποτα κάποιοι για την «ένδυσή» του, για να μην ντρεπόμαστε εμείς, γι αυτό το γυμνό Σώμα.
Που είναι σώμα μας και για την πλήρη απώλεια ακτινοβολίας του, «κατηγορούνται» ή έστω στιγματίζονται δια των ΜΜΕ δημόσια, πιθανότατα οι αξιωματούχοι των δημοσίων αυτών Υπηρεσιών. Διότι παραμένουν, όπως περιγράψαμε, οι σημαίες μας κουρέλια άμορφα, σκουπίδια ανεμίζοντα, υπέρ τα αδιάφορα βλέμματα των. Δηλαδή σε πολλές περιπτώσεις ένα μαραμένο βρακοζώνι, άψυχο κλωστάρι, το τελευταίο οστούν που απέμενε από όλους ανέμους της εγκατάλειψης, ξεχασμένο ξέφτι κρεμασμένο άδικα σε ένα κοντάρι, ενός εναερίου τάφου. Έχω να αναφερθώ περισσότερο για την αξία και την αφοσίωση στη Σημαίας μας, σε όλο τον Ελληνισμό παγκοσμίως σε επόμενο σχόλιο. Διότι το έχω προσέξει, σε καμμιά τριανταριά χώρες που έχω βρεθεί, με δημοσιογραφικές αποστολές, όλων των Ηπείρων, η καλλίτερη εγωιστική συντροφιά, λαού και ηγεσίας, ανεξαρτήτως πολιτεύματος, γιορτής και σχόλης, είναι αυτή που προβάλλεται ως επένδυση ενδεδυμένης ταυτότητος, με την πολυτιμότερη και λαμπερή στολή, είναι η παρουσία και παρουσίαση της Σημαίας τους, προειδοποιητικά με ευγενική διπλωματική αδιαλλαξία, ως η ακατανίκητη και αδιαφιλονίκητη δύναμή τους.
Η ΣΗΜΑΙΑ ως σύμβολο.
Οφείλω και δεοντολογικά, να αναφέρω και να επαινέσω ότι και αυτό το θέμα, το ανέδειξε επιτυχώς, λόγιος δημοσιογράφος. Τον χαρακτήρισα, επαξίως ΛΟΓΙΟ, ενθυμούμενος πάντα ότι από την δεύτερη ημέρα που πήγαμε στη «Σχολή Δημοσιογραφίας» για επίδοξοι δημοσιογράφοι, μας είπαν οι καθηγητές μας «οι εφημερίδες βγαίνουν από λογίους, αλλά βγάζουν και λογίους». Και οφείλουμε να αναγνωρίζουμε και να τιμούμε τους αξίους έστω και αν δεν τους γνωρίζουμε προσωπικά, αλλά από το σπουδαίο έργο τους.
Προσεχώς το β΄. μέρος
ΗΛΙΑΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ
ΣΥΝΕΡΓΑΤΗΣ ΜΜΕ, ΕΦΗΜΕΡΙΔΩΝ, ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΩΝ ΕΛΛΑΔΟΣ-ΟΜΟΓΕΝΕΙΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου