Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης: Από το μύθο στην πραγματικότητα…

Η προσπάθεια της Καλαμάτας να στεφθεί πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης για ένα εξάμηνο το 2021 μπορεί να προκαλεί... ρίγη ενθουσιασμού στη Δημοτική Αρχή, σε κάποιες δημοτικές παρατάξεις και, κατ’ επέκταση, στους κατοίκους, αλλά δεν είναι μια εύκολη ιστορία. Σίγουρα, όμως, θα αποτελέσει για κάποια χρόνια το τοπικό μας αφήγημα Το πάθος για να κερδίσουμε την κούρσα δεν κρύβει μόνο «παθολογία». Υπάρχει, ίσως, κάτι πολύ περισσότερο που δεν είναι εντελώς άσχετο από τη συσσώρευση κόπωσης και απογοήτευσης τα τελευταία χρόνια. Από τη στιγμή που η πολιτική δεν εμπνέει, ο κόσμος αναζητεί εστίες ανάτασης οπουδήποτε. Πολύ περισσότερο στους μύθους μιας πολιτιστικής πρωτεύουσας της Ευρώπης. Για την πλειοψηφία είναι αναγκαία αυτή η διαδικασία, για να αποκτήσει η κοινωνία μας, ο μικρόκοσμός μας, συνοχή και ταυτότητα. Όχι, όμως, άμετρα, όχι καθ’ υπερβολήν. Διότι στην υπερβολή ελλοχεύουν όχι μόνο το θεσμικό kitsch, αλλά και το ρεζιλίκι, η διάψευση και η απογοήτευση.
Η ιστορία του θέματος, όπως γράψαμε και χθες, μας μοιάζει με το... σπουργίτι που θέλει να γίνει αετός. Ή πάλι με ένα δίστιχο του Μάνου Ελευθερίου, που λέει: «Τι ζήλεψες, τι τα ’θελες τα ένδοξα Παρίσια, έτσι κι αλλιώς ο κόσμος πια παντού είναι τεκές...». Η ελληνική ιστορία με την πολιτιστική πρωτεύουσα είναι διδακτική, μέχρι σ’ ένα βαθμό. Από την Αθήνα πέρασε και δεν ακούμπησε, από την Πάτρα και τη Θεσσαλονίκη ακόμα ψάχνουν να βρουν τα χρήματα που καρπώθηκαν κάποιοι επιτήδειοι. Η ιστορία επιτυχίας βρίσκεται μόνο σε όσες πόλεις κέρδισαν το βραβείο εκτός Ελλάδος και κατάφεραν με ορθολογικό τρόπο και προγραμματισμό να εκμεταλλευτούν κάποια έργα για να «ομορφύνουν» και να τους δώσουν και μελλοντική προστιθέμενη τουριστική αξία. Διότι, επί της ουσίας, περί αυτού πρόκειται. Στην πλούσια βιβλιογραφία που υπάρχει γύρω από το θέμα, παρουσιάζουμε σήμερα ορισμένους προβληματισμούς, οι οποίοι θέλουμε να πιστεύουμε ότι θα βοηθήσουν στο όλο εγχείρημα: θΆΡΡΟΣ.