Κλειστά τα Κέντρα Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης. Γιατί

της Σίσης Πλακονούρη
Τα Κέντρα Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης ΠΡΟΚΑΛΟΥΣΑΝ πάντα : Γιατί ήταν από τους πιο καινοτόμους θεσμούς στην ελληνική εκπαιδευτική πραγματικότητα. Γιατί ήταν «πράσινα σχολεία», που οι μαθητές βιωματικά έξω στη φύση εξερευνούσαν, ανακάλυπταν, μάθαιναν και ενεργούσαν. Γιατί είχαν όλη την κατάλληλη υλικοτεχνική υποδομή και τα μέσα, εξαιτίας της χρηματοδότησής τους από ευρωπαϊκά προγράμματα, κι ήταν εξοπλισμένα σχολεία, έτσι όπως θα έπρεπε να είναι κάθε σχολείο της χώρας μας.

Γιατί οι εκπαιδευτικοί του κάθε ΚΠΕ διαμόρφωναν μόνοι τους περιβαλλοντικά προγράμματα, παίρνοντας υπόψη τις ιδιαιτερότητες του κάθε τόπου και την περιβαλλοντική του ταυτότητα και τα υλοποιούσαν με τους μαθητές, που τα επισκέπτονταν για 1,2,3 ή 4 ημέρες. Γιατί δημιουργούσαν πρωτογενές εκπαιδευτικό υλικό έντυπο, που το έδιναν δωρεάν σε σχολεία και μαθητές και ηλεκτρονικό, που ήταν αναρτημένο και στο διαδίκτυο προσβάσιμο σε όλη την εκπαιδευτική κοινότητα. Γιατί ίδρυαν και λειτουργούσαν δίκτυα περιβαλλοντικής εκπαίδευσης στεγάζοντας τις ανησυχίες, τις αναζητήσεις, τις προτάσεις και τις δράσεις των περιβαλλοντικών μαθητικών ομάδων.

Γιατί έδιναν την ευκαιρία στους εκπαιδευτικούς να επιμορφωθούν δωρεάν σε σεμινάρια, ακόμα και στην πιο απομακρυσμένη γωνιά της χώρας μας. Γιατί συνεργάζονταν με τη τοπική κοινωνία, με φορείς, με συλλόγους, με Μ..Κ.Ο., με Πανεπιστήμια και έκαναν πράξη το άνοιγμα του σχολείου στην κοινωνία. Γιατί αξιολογούνταν τα ΚΠΕ καθημερινά για κάθε εκπαιδευτική τους δραστηριότητα(προγράμματα και σεμινάρια) από τους συμμετέχοντες μαθητές και εκπαιδευτικούς και βέβαια την τοπική κοινωνία που δρούσαν.
Γιατί για πρώτη φορά στην Ελλάδα και στην Ευρώπη νηπιαγωγοί, δάσκαλοι και καθηγητές, που υπηρετούσαν στα ΚΠΕ συλλειτουργούσαν , συνεργάζονταν καθημερινά, σχεδίαζαν και υλοποιούσαν τις δράσεις. Προκαλούσαν πάντα τα Κέντρα Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης, γιατί ήταν ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ.Δύσκολα στελεχώνονταν τα Κέντρα Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης τα 18 χρόνια λειτουργίας τους. Σε πολλά από αυτά μέχρι και σήμερα υπήρχαν κενές θέσεις.Ακόμα και σε αυτά τα λίγα, που λειτουργούσαν σε αστικά κέντρα, ποτέ δεν υπήρχε πληθώρα αιτήσεων από τους εκπαιδευτικούς. Το καθημερινό εργασιακό ωράριο( 8π.μ- 3 μ.μ), τα απογεύματα και τα Σαββατοκύριακα απασχόλησης, οι αποστάσεις- έως και μια ώρα – από τα αστικά κέντρα και τους μόνιμους τόπους κατοικίας, η έλλειψη κινήτρων και η πολυπλοκότητα των εργασιακών υποχρεώσεων ήταν αποτρεπτικοί παράγοντες.Σήμερα αυτά τα Κέντρα είναι κλειστά.

Οι 300 περίπου εκπαιδευτικοί από όλη την Ελλάδα, που είχαν τον Ιούνιο δηλώσει την επιθυμία τους να συνεχίσουν να εργάζονται σε αυτά για έναν ακόμα χρόνο, βρίσκονται στις οργανικές τους θέσεις και έχουν αναλάβει καθήκοντα. Το μέλλον άγνωστο…Οι διαβεβαιώσεις αρκετές....Πολλά λέγονται, γράφονται, ψιθυρίζονται, υπονοούνται αυτές τις ημέρες για τα Κέντρα Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης. Για τον αριθμό των εκπαιδευτικών που εργάζονται σε αυτά, για το πλήθος των ΚΠΕ, για το έργο που προσφέρουν κ.τ.λ.. Έφτασε η στιγμή μιας άλλης αξιολόγησης. Από ποιόν άραγε και γιατί? Βλέπουμε λοιπόν, οι εξαιρέσεις να παρουσιάζονται ως κανόνας, οι καινοτομίες να βαφτίζονται υπερβάσεις, οι δυσκολίες να χαρακτηρίζονται αποτυχίες και η περιβαλλοντική εκπαίδευση να αντιμετωπίζεται ως παραστρατημένος έφηβος.