ΑΦΙΕΡΩΜΑ: ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΣΤΟ ΚΑΤΩ ΚΟΠΑΝΑΚΙ, Ο ΗΡΩΙΚΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΡΗΓΑΣ ΜΙΑΣ ΑΛΛΗΣ ΕΠΟΧΗΣ

 

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΚΟΠΑΝΑΚΙΟΥ ΤΗΣ ΟΡΕΙΝΗΣ ΤΡΥΦΙΛΙΑΣ ΜΕ ΕΠΟΧΕΣ ΓΕΜΑΤΕΣ ΕΛΠΙΔΑ...

Γύρω στο 1910 οι πρώτοι κάτοικοι των γύρω συνοικισμών στο Κάτω Κοπανάκι, αισθανόμενοι την ανάγκη να μορφωθούν τα παιδιά τους και να μην μείνουν «ξύλα απελέκητα», και επειδή εκείνη την εποχή με κρύο, βροχή ή με ζέστη τα παιδιά έπρεπε να περπατήσουν αρκετά μεγάλες αποστάσεις, για να πάνε στο Δημοτικό Σχολείο που ήταν στο χωριό Βαρυμπόπι, μέσα από μονοπάτια, ερημιές, ρεματιές και πολλές φορές ορμητικούς χειμάρους. Αποφάσισαν  να νοικιάσουν από κοινού ένα σπίτι στο Κάτω Κοπανάκι, το σπίτι του Μήτσο –

ΩΡΑ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ ΤΑ ΠΑΛΙΑ ΧΡΟΝΙΑ, ΚΑΙ Η ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΞΥΛΟΣΟΜΠΑ

Κώτσου Κυριακόπουλου πατέρα της Τσάνας, αργότερα γυναίκας του μπάρμπα Γιάννη Κοράκη. Πάνω λοιπόν από το κατώϊ ευτυχώς σε ξύλινο πάτωμα, δημιουργήθηκε η πρώτη αίθουσα διδασκαλίας, του Α! Μονοταξίου Δημοτικού Σχολείου Κοπανακίου. Τα θρανία ξύλινα, στριμωχτά κάθονταν τρία παιδιά σε κάθε ένα θρανίο. Αν δεν έφταναν τα θρανία τότε τα παιδιά έφερναν και τα σκαμνάκια τους, ή ένα κουτσουράκι για να καθονται, δεν ήταν λίγες οι φορές που  τα παιδιά παρακολουθούσαν το μάθημα καθισμένα στο πάτωμα. Αν ήθελαν να γράψουν κάτι χρησιμοποιούσαν την πλάκα και το κοντίλι ακουμπώντας την επάνω στα γόνατά τους. Τις παγωμένες μέρες του χειμώνα την αίθουσα του σχολείου την ζέσταινε η ξεχαρβαλωμένη ξυλόσομπα, καθε μαθητής έπρεπε να φέρει ένα κομμάτι ξύλο. Οι μεγαλύτεροι μαθητές μαζεύονταν στην πίσω μερία της τάξης και αφήνανε εμάς τους μικρούς κοντά στην σόμπα. Ο πρώτος δάσκαλος ήταν ο παπα-Σακκάς. Στο νέο σχολείο στην πέρα ρούγα στον Λιθερό ο επόμενος δάσκαλος ήταν ο Παναγιώτης Ρήγας (Λούβας). Ένας δάσκαλος που αγαπούσε την δουλειά του, σεβότανε τα παιδιά και οι προσπάθειες που κατέβαλε να τα μορφώσει έποιασαν τόπο στην μελλοντική ζωή τους. Μπορεί κανείς να φαντασθεί πως σε ένα δωμάτιο 8 χ 6 μέτρα χωρούσαν 60 παιδικές ψυχούλες; Σαν έμπαινε ο δάσκαλος μέσα στην αίθουσα και άρχιζε το μάθημα, βελόνα να έπεφτε θα την άκουγες, τέτοια ησυχία επικρατούσε στην τάξη. Και μόνο η θέα 4 – 5 βεργών από λυγαριά ή αγριλιά μάλιστα, ήταν αρκετή για να αποτρέψει οποιοδήποτε παιδί για να κάνει κάποια αταξία. Καλός δάσκαλος τον παλιό καλό καιρό ήταν ο αυστηρός, ο σοβαρός, και με… «βαρύ χέρι». Καλός δάσκαλος ήταν αυτός που μόλις αγρίευε και πλησίαζε τους άτακτους μαθητές, εκείνα τρομαγμένα σκέπαζαν τα κεφαλάκια τους με τα χέρια τους, για να προφυλαχτούν  από κάποιο αδέσποτο χαστούκι ή τράβηγμα στα αυτιά. Μου έλεγαν οι παλιοί «Μόλις αγρίευε ο δάσκαλος από τον φόβο μας κατουρούσαμε μελάνι»….

ΡΗΓΑΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΔΑΣΚΑΛΟΣ Φωτογραφικό αρχείο ΚΟΜΙΑΝΟΣ ΠΙΠΗΣ, 

ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΑΓΓΕΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΟΥ-ΩΡΑ ΣΥΣΣΙΤΙΟΥ Φωτογραφικό αρχείο ΚΟΜΙΑΝΟΣ ΠΙΠΗΣ

Μου έλεγαν πώς τα περισσότερα παιδιά είχαν γευθεί την γλύκα της βέργας του δασκάλου…. Μετά από κάθε ξυλιά χώνανε  τα χέρια τους μέσα στις τσέπες τους γιατί ο πόνος ήταν τσουχτερός και ανυπόφορος, άλλα τα έχωναν στις μασχάλες τους. Στο σπίτι όμως δεν λέγανε ποτέ τίποτα για τις ξυλιές που είχανε φάει, ή για τις αταξίες, γιατί θα τρώγανε το ξύλο της… χρονιάς τους. Πάντως κατά κοινή ομολογία η τιμωρία τους έκανε και καλό. « Όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος.» έλεγαν οι παλιοί, παρά τις σημερινές απαγορεύσεις των παιδοψυχολόγων. Ή αυτός που είπε ότι : «Το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο»! Οι τσάντες ήταν υφασμάτινες, ραμμένες στο χέρι η σε ραπτομηχανή με δύο χεράκια. Μέσα ένα  βιβλίο το απαραίτητο αναγνωστικό, δύο τρία τετράδια, η απαραίτητη «πλάκα» με το κοντίλι και το σφουγγαράκι. Και έγώ στο σχολείο που πήγαινα στο Ναύπλιο θυμάμαι τον Δάσκαλο τον Δρούγκα και τον Κουβούση. Είμουν από τους ατίθασους μαθητές, δεν περνούσε ημέρα που να μην κάνω και μια σκανταλιά ή κάποια «κοπάνα». Συχνά μου ζητούσε να του φέρω μια βέργα λεπτή, γερή και εύκαμπτη συνήθως από λυγαριά ή αγριλιά. Μόλις του την πήγαινα μου έλεγε: «Άνοιξε τις παλάμες σου» και…. Χραπ! μου έριχνε από μια και στις δύο παλάμες, «Όχι ότι έκανες τίποτα κακό Κομιανέ, αλλά για αυτό που είμαι σίγουρος ότι πρόκειται να κάνεις…. ». Το 1920 ο συγχωριανός μας

ΠΑΠΑΤΣΩΡΗ ΣΟΦΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΗΣ ΣΤΟ ΠΡΟΑΥΛΙΟ ΤΟΥ ΔΗΜ.ΣΧΟΛΕΙΟΥ Φωτογραφικό αρχείο ΚΟΜΙΑΝΟΣ ΠΙΠΗΣ

Παναγιώτης Ματζώρος δώρισε ένα κομμάτι οικοπέδου για να κτιστεί το Α! μονοτάξιο Δημοτικό Σχολείο του Κάτω Κοπανακίου. Με εντολή του γέρου Καλαντζάκου Υπουργού το 1921 δόθηκε η άδεια να κτιστεί το σχολείο. Με χρήματα των χωρικών και χωρίς καμία κρατική οικονομική βοήθεια, οι κάτοικοι του Κάτω Κοπανακίου με πάθος, προσωπική εργασία και βοήθεια το πήραν στα ζεστά, άλλος μετέφερε πέτρες, και οικοδομικά υλικά. Βασική βοήθεια προσέφεραν τα κάρα εκείνης της εποχής και οι άνθρωποι που έκοβαν κυπαρύσσια για «πατερά» και τα λιάνιζαν σε σανίδες. Μάστορες ζηλευτοί από το χωριό Πιτσά και την Μουριατάδα. Το αποτέλεσμα ήταν να κτίσουν μία αίθουσα πετρόκτιστη με κεραμιδένια στέγη και γραφείο για τον δάσκαλο. Το σχολείο και οι μαθητές μεταφέρθηκαν στο νέο κτήριο. Το σχολείο λειτουργούσε και πρωί και απόγευμα όπως μου έλεγαν οι κάτοικοι. Το κουδούνι κτυπούσε στις 08.15 το πρωί με διάλλειμα ένα τέταρτο στις 10.00 και στις 12.00 σταματούσε. Ύστερα λειτουργούσε ξανά από τις 3.00 μ.μ. έως τις 5.00 μ.μ. χωρίς διάλλειμα και σε όλη την διάρκεια της εβδομάδας, ακόμη και την ημέρα του Σαββάτου λειτουργούσε το σχολείο. Την Κυριακή οι μαθητές ήταν υποχρεωμένοι να πηγαίνουν για εκκλησιασμό.  Γύρω

ΑΥΘΕΝΤΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ ΠΡΟΑΓΩΓΗ ΕΙΣ ΔΙΤΑΞΙΟΝ ΔΗΜ ΣΧΟΛΕΙΟ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΚΟΜΙΑΝΟΣ ΠΙΠΗΣ

στο 1935-6 θυμάται ο μπάρμπα  Κώστας Μυλωνάς στην εθνική εορτή της 25ηςΜαρτίου τα παιδιά του σχολείου πήγαιναν για εκκλησιασμό στον ναό του Άϊ Γιάννη στη γραμμή ανά τριάδες, και μπροστά όλο καμάρι ο ίδιος να κρατά την Ελληνική σημαία, σημαιοφόρος λόγω ύψους. Τέλος μετά τον πόλεμο δημοσιεύθει στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ, Διάταγμα περί προαγωγής Δημοτικού Κάτω Κοπανακίου 1… Εν Αθήναις τη 11 Φεβρουαρίου 1956 αριθμ. Φύλου 53 τεύχος πρώτον. Προάγομεν το 1/ξιον Δημοτικόν Σχολείον Κάτω Κοπανακίου της εκπαιδευτικής περιφέρειας Τριφυλίας εις 2/ξιον. Εν Αθήναις 6 Φεβρουαρίου 1956.  ΠΑΥΛΟΣ  Β.  Υπουργοί επί συντονισμού.  Α. ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗΣ.    Επί οικονομικών  Α. ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗΣ.  ΕΠΙ ΕΘΝ.ΠΑΙΔΕΙΑΣ Κ.Λ.Π.  Α.  ΓΕΡΟΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ.  Σε αυτό το σχολείο έρχονταν για αρκετά χρόνια και από το επάνω Κοπανάκι μαθητές, μέχρι που έφτιαξαν άλλο Δημοτικό στο Πάνω Κοπανάκι εκεί που βρίσκεται το σημερινό Δημοτικό σχολείο του Κοπανακίου. Μετά πόλεμο του 1940 ο δάσκαλος

ΧΑΡΙΚΛΕΙΑ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΥ ΚΑΙ ΑΓΓΕΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΟΥ ΔΗΜ.ΣΧΟΛΕΙΟΥ Φωτογραφικό αρχείο ΚΟΜΙΑΝΟΣ ΠΙΠΗΣ

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΡΗΓΑΣ γύρω στο 1945 βγήκε στη σύνταξη και ανέλαβε καθήκοντα η ΠΑΠΑΤΣΩΡΗ ΣΟΦΙΑ μέχρι το 1958, μετά ανέλαβε καθήκοντα δασκάλου ο ΑΓΓΕΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ και η ΧΑΡΙΚΛΕΙΑ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΥ το 1959. Τον Φεβρουάριο του 1960 ο Γιάννης Ματζώρος ζήτησε 3.000 δραχμές για να πουλήσει το υπόλοιπο οικόπεδο. Οικονομικά ο κόσμος τα έφερνε δύσκολα, ο Αποστόλης Παυλόπουλος πάντα μπροστάρης έδωσε 700 δραχμές, τα πεθερικά μου οι Καραμπελαίοι Γιώργης και Γιάννης (Κατσουλογιανάκια) έδωσαν 400 δραχμές. Συγκινητική όμως ήταν η προσφορά του δάσκαλου του Αγγελή Αναγνωστόπουλου και της δασκάλας Χαρίκλειας Αντωνοπούλου, ΕΔΩΣΑΝ ΤΟ ΜΙΣΘΟ ΕΝΟΣ 15ΗΜΕΡΟΥ 600 ΔΡΑΧΜΕΣ ο καθένας ξεχωριστά  ο Αγγελής και η Χαρίκλεια για την αγορά του οικοπέδου, και το υπόλοιπο ποσό συμπληρώθηκε από χρήματα που είχαν μαζέψει με έρανο από διάφορους κατοίκους στη γύρα. Όλος ο κόσμος μικροί και μεγάλοι βοηθούσαν σαν είχαν χρόνο για να φτιαχτεί το σχολείο. Άλλοι μετέφεραν πέτρες, υλικά οικοδομής για κτίσιμο, στην πέτρα μάστορης ο μάστρο Παναγιώτης Μπόρας, άριστος Λαγκαδιανός τεχνίτης από το Σέρβου Αρκαδίας, ο μάστρο Χρήστος Κωνσταντόπουλος μαγκιώρος πετράς απο τα Λαγκάδια το χωριό Σέρβου και ο Δημήτριος Κοντούλης ή(Μήτσο – Μαστορας) και αυτός Λαγκαδιανός την καταγωγή. Ο Αποστόλης Παυλόπουλος, ο Γιάννης Μπρούστης, ο Παπαθανάσης Δημόπουλος, ο Αλέξης Μπρούστης, οι Καραμπελαίοι και τόσοι άλλοι. Κόβανε τα κυπαρίσσια με τα χειροπρίονα από το «Γκλουκουμπούτσου» και τα μετέφεραν με τα κάρα τους οι  Ματζωραίοι, Μπρουσταίοι, Καπελιαίοι, Σοφαίοι κ.α. ή χρησιμοποιούσαν  τα γαϊδουρομούλαρα. Άλλα ξύλα για πατερά και άλλα για σανίδες για το πάτωμα και την στέγη. Ο δρόμος γέμιζε από παιδιά το πρωί στον πηγαιμό και το μεσημέρι στον γυρισμό. Μου έλεγε ο Καράμπελας ο Μήτρος, μόνο από το «Ραχηντούρ» κάθε πρωί ξεκινούσαν 20 παιδιά. Συνολικά πρέπει να είχε το σχολείο γύρω στους 70 με 80 μαθητές μία θάλασα από μαθητές. Για λίγο διάστημα ήρθε δασκάλα η Ευσταθία Πανουσάκη ένα 6μηνο περίπου,  και λίγο αργότερα ήρθε δάσκαλος γύρω στο 1962 ο ΤΣΑΜΑΚΛΗΣ ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ και μετά πέντε χρόνια μετετέθει στο Δημοτικό σχολείο του Πάνω Κοπανακίου. Το δυναμικό του σχολείου με την πάροδο του χρόνου μειώθηκε σημαντικά, έφτασε κάποια στιγμή στην πρώτη δημοτικού να είναι ένας μαθητής μόνο, ο Λεωνίδας του Σωτήρη Πετρούλια. Άλλο που δεν γύρευε ο τότε γραμματέας Γιάννης, βρήκε ευκαιρία να το γράψει δεύτερο δημοτικό ενώ ήταν το πρώτο του Κοπανακίου. Έγιναν βέβαια έντονες διαμαρτυρίες από τους κατοίκους αλλά ήταν αργά….  με αποτέλεσμα  το 1964 με το  έγγραφο  ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ .  ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΙΣ ΣΤΟΙΧ.

ΟΝΟΜΑΣΙΑ ΕΙΣ Β ΔΙΘΕΣΙΟΝ ΑΥΘΕΝΤΙΚΟ ΕΓΓΡΑΦΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟ ΚΟΜΙΑΝΟΣ ΠΙΠΗΣ

ΕΚΠ/ΣΕΩΣ Αριθμ. Πρωτ. : 284,  Εν ΚΥΠΑΡΙΣΣΙΑ τη 8 Φεβρουαρίου 1964.  Ανακοινώνουμε υμίν ότι το 2/θέσιον Δημοτικό Σχολείο Κάτω Κοπανακίου ΜΕΤΟΝΟΜΑΣΘΕΙ ΕΙΣ 2ον 2/ΘΕΣΙΟΝ ΔΗΜΟΤΙΚΟΝ ΣΧΟΛΕΙΟΝ.  Ο Διευθυντής   ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΤΣΙΡΟΣ.  Ενδιάμεσα εργάσθηκαν και άλλοι δασκάλοι και δασκάλες αλλά για μικρά χρονικά διαστήματα. Όπως ο δάσκαλος ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ γύρω στο 1967, εν συνεχεία η δασκάλα ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΥ ΔΙΑΜΑΝΤΩ γύρω στο 1975, μετά ο σύζηγός της δάσκαλος ΧΑΤΖΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ γύρω στο 1976, και τέλος ο δάσκαλος ΚΩΣΤΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΟΘΩΝΑΣ μέχρι το έτος 1982 που το σχολείο του Κάτω

ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΔΥΟ ΔΗΜ.ΣΧΟΛΕΙΩΝ ΑΥΘΕΝΤΙΚΟ ΕΓΓΡΑΦΟ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΚΟΜΙΑΝΟΣ ΠΙΠΗΣ

Κοπανακίου με τελεσίδικη απόφαση της ΝΟΜΑΡΧΙΑΣ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ  στις 8 Φεβρουαρίου 1982 και αριθμό πρωτοκόλλου 2,1/1147 Κυπαρυσσίας. Γνωστοποιούσε ότι με το Π.Δ. υπ΄αριθμ. 598/82, το Α! 2/θέσιο Δημοτικό Σχολείο Κοπανακίου συγχωνεύτηκε με το Β! 5/θέσιο Δημοτικό σχολείο σε ένα 5/θέσιον,  με την ονομασία 5/θέσιον Δημοτικόν Σχολείον Κοπανακίου. (Υπογραφή) : Ο Προϊστάμενος   ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ Γ. ΧΕΛΗΣ.  Το κτήριο οι κάτοικοι το είχαν δωρίσει στην εκκλησία του Άϊ Γιάννη για να έχει όφελος τα ενοίκια. Το τότε εκκλησιαστικό συμβούλιο είχε πάρει απόφαση να το πουλήσει για 5.000 δραχμές. Ευτυχώς πάλι με παρέμβαση και ενστάσεις του Αποστόλη Παυλόπουλου  του Γιώργη Καράμπελα (Κατσουλόγιαννη), και του Γιώργη Σοφού (Ντίντιρη), απετράπη αυτή η απόφαση και το νοικιάσανε στην οικογένεια του Μήτσο Μάλεση με ενοίκιο, να μένει εκεί με την οικογένειά του και να το συντηρεί για να μη καταστραφεί τελείως. Στο παραδοσιακό οικογενειακό μου μουσείο στο Κάτω Κοπανάκι σώζεται ο μαυροπίνακας της Δυτικής τάξεως, η ξύλινη έδρα, το τραπέζι του δασκάλου, λόγω χώρου κράτησα  δύο μόνο ξύλινα θρανία και το κυριώτερο, έχω στην κατοχή μου τις δύο Ελληνικές σημαίες του Δημοτικού Σχολείου του Κάτω Κοπανακίου. Ένα από τα κειμήλια που ξέχασα, εγκαταλείποντας την προσπάθεια του Εκπολιτιστικού συλλόγου να διακοσμήσουμε με παραδοσιακά κειμήλια, «συγκινητικές» πραγματικά  προσφορές των κατοίκων, την μία αίθουσα. Και την άλλη σε πιστό αντίγραφο της τότε τάξης, ήταν η παλιά ξεχαρβαλωμένη ξυλόσομπα που

ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΚΑΙ ΣΟΦΙΑ ΠΑΠΑΤΣΩΡΗ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΔΗΜ.ΣΧΟΛΕΙΟ Φωτογραφικό αρχείο ΚΟΜΙΑΝΟΣ ΠΙΠΗΣ

ζεσταινόντουσαν οι μαθητές του σχολείου. Δεν γνωρίζω αν ο σύλλογος «Λιθερός» την έχει φυλάξει σε κάποια γωνιά. Πάντως προς αποφυγή παρεξηγήσεων, όλα αυτά τα κειμήλια τα βρήκα από κατοίκους που τα είχαν φυλάξει ως κόρη οφθαλμού στα σπίτια τους. Οι σχολικές τάξεις ήταν τελείως άδειες χωρίς την παραμικρή ένδειξη ότι κάποτε εκεί λειτουργούσε Δημοτικό σχολείο. Πάντως διαβάζοντας στο litheros blog για το Δημοτικό σχολείο, δεν το κρύβω και σε εμένα προσωπικά αλλά και σε πάρα πολλά στελέχη του Εκπολιτιστικού Συλλόγου Κοπανακίου, αλγηνή αίσθηση έκανε και προκάλεσε δυσμενέστατα σχόλια τα οποία δεν κολακεύουν καθόλου τον σύλλογο του Λιθερού. Πρώτον για την παράλειψη να αναφερθούν στο έργο του  Εκπολιτιστικού Συλλόγου Κοπανακίου, και στο πόσο συνέβαλε οικονομικά και πολιτιστικά στην ανάδειξη και  στην ανακαίνηση του Δημοτικού σχολείου, λίγο πριν τους χορηγηθεί το κτήριο του σχολείου προς χρήση. Το μικρό χρονικό διάστημα που ανέλαβε με συμφωνητικό την χρήση του κτηρίου πολύ πριν τον σύλλογο του Λιθερού. ΚΑΙ ΘΕΛΩ

Ο ΑΓΓΕΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ ΜΟΙΡΑΖΕΙ ΤΟ ΠΡΩΪΝΟ ΣΥΣΣΙΤΙΟ Φωτογραφικό αρχείο ΚΟΜΙΑΝΟΣ ΠΙΠΗΣ

Η ΜΑΛΛΟΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΟΤΙ Η ΠΑΡΑΛΕΙΨΗ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΣΚΟΠΙΜΩΣ!!!… Πάντως καλό είναι να γίνει γνωστό σε κάθε ενδιαφερόμενο ότι : Οι εργασίες για την εσωτερική διαρίθμηση των χώρων, το γκρέμισμα των τοιχίων, το στοκάρισμα, το βάψιμο των αιθουσών, τα σιδερένια κάγκελα στα παράθυρα για την προφύλαξη του χώρου, το στρώσιμο με τσιμέντο των δαπέδων και των δύο αιθουσών (αλφάδιασμα), η τοποθέτηση πλακιδίων και στις δύο αίθουσες, με ότι αυτό συνεπάγεται, δηλ. κόλλες, στόκους, εργατικά, μεταφορικά. ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΑΝΑΦΟΡΑ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΓΊΝΕΙ ΣΤΟ ΖΕΥΓΟΣ  ΓΡΗΓΟΡΗ  ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΗ  ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΟΥΣ ΜΕ ΤΗΝ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΔΥΟ ΚΛΗΜΑΤΙΣΤΙΚΩΝ ΜΗΧΑΝΗΜΑΤΩΝ ΨΥΞΗΣ- ΘΕΡΜΑΝΣΗΣ ΣΤΙΣ ΔΥΟ ΑΙΘΟΥΣΕΣ του σχολείου. Όπως επίσης η παράλειψη ονομάτων μαθητών που διέπρεψαν σαν πολίτες και στρατιωτικοί πέραν των ονομάτων που αναφέρονται στο άρθρο του litheros Blog. Ένας από αυτούς ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΕΛΙΟΣ διοικητής αεροπορίας στρατού, αποστρατευθείς με τον βαθμό του Στρατηγού. Ο διαπρέψας ως πολιτικός μηχανικός Αλέκος Μπερεδήμας. Ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ φαρμακοποιός, Η ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΚΑΡΑΜΠΕΛΑ φαρμακοποιός που από το 1977 προσφέρει αδιαλλείπτως και ανελλειπώς της υπηρεσίες της στην κωμόπολη Κοπανακίου και των γύρω περιοχών. Παράλλειψη ότι σε αυτό το σχολείο έχει μορφωθεί  η ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΡΑΜΜΟΥ ΤΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ επί πολλά χρόνια διαπρέψασα ως Γυμνασιάρχης και Λυκειάρχης. Ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΑΠΕΛΙΟΣ  που προήχθει στον βαθμό του Πυράρχου και αναλαμβάνει από τον Φεβρουρίου 2011 Διοικητής στην πυροσβεστική υπηρεσία Καλαμάτας. Το komianos Blog τον συγχαίρει και του εύχεται και σε ανώτερα. Θα παρακαλούσα τους επισκέπτες του ιστολογίου για οποιαδήποτε παράλειψή μου να με ενημερώσουν ή μέσω E–mailkarkom@otenet.gr ή στα σχόλια του άρθρου μου.

Με εκτίμηση, ΚΟΜΙΑΝΟΣ ΠΙΠΗΣ 

Ευχαριστώ τους : Αποστόλη Παυλόπουλο, Σοφού Σπυρούλα, Κώστα Μυλωνά, τον Καράμπελα Μήτρο, την γυναίκα μου Αγγελική Καράμπελα, την Γεωργία Χριστοφιλοπούλου και όλους όσους μου πρόσφεραν φωτογραφικό υλικό, για να συνεχίσω την παράδοση του τόπου μας