Για το Δικαίωμα στη Ζωή
Συνηθίζουμε να πιστεύουμε ότι η προσβασιμότητα δεν μας αφορά – είναι αγώνας μόνο των Ατόμων με Αναπηρία και δεν απασχολεί τον γενικό πληθυσμό, όμως δεν είναι αλήθεια. Μπορεί τα Άτομα με Αναπηρία δηλ. τα άτομα που έχουν μόνιμες ή προσωρινές βλάβες, αισθητηριακές, κινητικές ή νοητικές αναπηρίες ή συνδυασμό των παραπάνω, να αποτελούν το 10% του γενικού πληθυσμού, όμως όλοι οι άνθρωποι είμαστε εν δυνάμει άτομα με αναπηρία και έχουμε υπάρξει εμποδιζόμενα άτομα.
Ο όρος «εμποδιζόμενα άτομα» που αφορά άμεσα το 50% του γενικού πληθυσμού περιλαμβάνει τόσο τα άτομα με αναπηρία, όσο και τα άτομα με μειωμένες ικανότητες δηλαδή τα άτομα της τρίτης και τέταρτης ηλικίας, τις έγκυες, τους διαβητικούς, τους καρδιοπαθείς, τα άτομα με ασυνήθεις σωματικές διαστάσεις, τα νήπια και τα μικρά παιδια, όσοι μεταφέρουν βάρη ή έχουν ένα προσωρινό τραυματισμό και άλλα άτομα που έχει περιοριστεί η προσβασιμότητα τους.
«Ένας γονέας που χρησιμοποιεί καρότσι για να μεταφέρει το μωρό του, θεωρείται εμποδιζόμενο άτομο και η χρήση της ράμπας διάβασης ΑμεΑ, του επιτρέπει να κατέβει και ν’ ανέβει με άνεση και ασφάλεια στο πεζοδρόμιο.»
Ως προσβασιμότητα ορίζεται το χαρακτηριστικό του περιβάλλοντος, που επιτρέπει σε όλα τα άτομα χωρίς διακρίσεις φύλου, ηλικίας και λοιπών χαρακτηριστικών, όπως σωματική διάπλαση, δύναμη, αντίληψη, εθνικότητα, να έχουν πρόσβαση σε αυτό, δηλαδή να μπορούν αυτόνομα, με ασφάλεια και με άνεση να προσεγγίσουν και να χρησιμοποιήσουν τις υποδομές, αλλά και τις υπηρεσίες (συμβατικές και ηλεκτρονικές) και τα αγαθά που διατίθενται στο συγκεκριμένο περιβάλλον. Επομένως, οι περιορισμοί στην προσβασιμότητα, που υφίστανται τα εμποδιζόμενα άτομα επιφέρουν μειωμένη κοινωνική συμμετοχή και σταδιακά οδηγούν στον κοινωνικό αποκλεισμό τους.
Η αναπηρία δεν είναι επιλογή, ούτε πρέπει να μας βάζει σε διλήμματα επιλογών. Πρέπει το αστικό περιβάλλον να διαμορφώνεται με τέτοιο τρόπο που να αντιμετωπίζει όλους τους πολίτες ως ίσους, χωρίς διακρίσεις και χωρίς να βάζει εμπόδια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου